Árny borul a tájra,
Csillag lép az égre,
A szerelem hangja
Nem pihenhet még le.
Lankadó tűz mellett
Fenn virrasztva, ébren,
Pásztor furulyája
Kesereg az éjben.
A búzakalászok
Fejüket lehajtják:
Virág a virághoz
Epedőn sóhajt át.
Az erdőcske bólint,
Beszélget magában:
Álmodik a lányka,
S mosolyog álmában.
Más vidékre ballag
A zordon haramja,
Kitér a rossz lélek
Az édes, bús hangra.
Az utas bizton megy
A sötét ösvényen…
Csöndesen számlálják
Lépteit az égben.
Dalmady Győző 1836 – 1916
Nächtliches Flötenspiel
Der Nacht bricht langsam ein,
Sterne sind an Himmel,
und der Ton der Liebe,
kann noch nicht verschwinden.
Bei erlahmten Feuern,
wach bleibe, bin hellwach,
der Flöte des Hirten
hört man an den Sturzbach.
Die Ähren den Weizen,
sinken den Kopf runter,
die Blume zu Blume,
jetzt sehnsuchtsvoll ruft er.
Der Wald nickt freundlich zu,
‘d flüstert etwas in sich:
Träumt das kleine Mädchen
und lächelt vornehmlich.
Und so weiter marschiert,
der Räuber in Kimme,
weicht die böse Seele,
d‘ süsser weicher Stimme.
Auf den dunklen Fussweg,
geht der Fahrgast sicher,
man zählt seine Schritte,
oben in den Himmel.
Fordította Mucsi Antal – Tóni