Ifju lánya a vén télnek,
Kedves kikelet,
Hol maradsz? mért nem jelensz meg
A világ felett?
Jöszte, jöszte, várnak régi
Jóbarátaid;
Vond föl a kék ég alatt a
Fák zöld sátrait.
Gyógyítsd meg a beteg hajnalt,
Beteg most szegény,
Oly halványan üldögél ott
A föld küszöbén;
Áldást hoz majd a mezőre,
Ha meggyógyitod:
Édes örömkönnyeket sír,
Édes harmatot.
Hozd magaddal a pacsírtát,
Nagy mesteremet,
Aki szép szabad dalokra
Tanít engemet.
S ne feledd el a virágot,
Ne feledd el ezt,
Hozz belőle, amennyit csak
Elbír két kezed.
Nagyobbodtak a halálnak
Tartományai,
S bennök sokan a szabadság
Szent halottai;
Ne legyenek szemfedőtlen
Puszta sír alatt,
Hintsd reájok szemfedőül
A virágokat!
Petőfi Sándor
Zum Frühling
Das Alte winters junge Tochter
du liebende Lenz,
Wo bleibst du? Warum erscheinst nicht
über diese Welt?
Kommst du, kommst du, alte Freunde
warten schon auf dich;
Zieh hoch, unter dem blau Himmel
die grün’n Baumzelte.
Heile die kranke Dämmerung,
krank ist der Arme,
so sterbend blass sitzt er jetzt dort
auf Erdens schwelle.
Segen bringt er auf die Felder,
wenn ihn geheilt hast,
süsse Freudentränen weint er,
süsse taufrische Rast.
Bring bitte der Nachtigall mit
den grossen Meister,
der auf schöne freie Lieder
lernt mich froh ‚nd heiter.
Die Blume sollst du nicht vergessen
vergiss es ja nicht,
bring von dem mit so viel du kannst
aber nicht zerbrich.
Das Todesgebiet grösser wurde
sein Friedhofsgarten,
drinnen zu viel Freiheitskämpfer
wurde begraben.
Sie sollten weiter dort unten nicht
ohne Grabtuch sein,
streu über sie als Leichentuch
viel‘ Blumen hinein.
Übersetzung Mucsi Antal