Paul Zech: Eine verliebte Ballade für Yssabeau d’Außigny
Ich bin so wild nach deinem Erdbeermund,
ich schrie mir schon die Lungen wund
nach deinem weißen Leib, du Weib.
Im Klee, da hat der Mai ein Bett gemacht,
da blüht ein schöner Zeitvertreib
mit deinem Leib die lange Nacht.
Da will ich sein im tiefen Tal
dein Nachtgebet und auch dein Sterngemahl.
Im tiefen Erdbeertal, im schwarzen Haar,
da schlief ich manches Sommerjahr
bei dir, und schlief doch nie zuviel.
Ich habe jetzt ein rotes Tier im Blut,
das macht mir wieder frohen Mut.
Komm her, ich weiß ein schönes Spiel
im dunklen Tal, im Muschelgrund…
Ich bin so wild nach deinem Erdbeermund!
Die graue Welt macht keine Freude mehr,
ich gab den schönsten Sommer her,
und dir hats auch kein Glück gebracht;
hast nur den roten Mund noch aufgespart
für mich so tief im Haar verwahrt…
Ich such ihn schon die lange Nacht
im Wintertal, im Aschengrund…
Ich bin so wild nach deinem Erdbeermund.
Im Wintertal, im schwarzen Erdbeerkraut,
da hat der Schnee sein Nest gebaut
und fragt nicht, wo die Liebe sei.
Und habe doch das rote Tier so tief
erfahren, als ich bei dir schlief.
Wär nur der Winter erst vorbei
und wieder grün der Wiesengrund!
… ich bin so wild nach deinem Erdbeermund!
Aus: Die Balladen und lasterhaften Lieder des Herrn François Villon, Erich Lichtenstein Verlag, Weimar, 1931, S. 78f. |
Paul Zech: Szerelmes ballada Yssabeau d’Aussigny-hez
Úgy rábukom a szép eper-szádra,
s vágyom veled vadul nászra,
fehér testedre, te feslett.
Lóherében ágyazott meg május,
érik benne, amit festett,
hosszú éj vár ott, te bájos.
Mély völgyben leszek levegőd,
éjjeli imád, csillag-szeretőd.
Mély epervölgy a fekete hajad,
ott aludtam néhány nyarat
nálad, nem láz kötött ágyhoz.
Rőt vadállat lett a vérem,
ez lesz bátorságom s vértem.
Jer, dőljünk a szép mókához
Mély völgyben a kagylóágyra…
Úgy rábukom a szép eper-szádra!
Szürke világ örömöt nem ad már,
hol van már az a legszebb nyár,
s te sem jártál szerencsével;
piros szádat nekem tartogattad,
hajad mástól eltakartad…
Keresem most hosszú éjjel,
Téli völgyben, hamun járva…
Úgy rábukom a szép eper-szádra.
Téli völgyben, sötét eper-dudván,
hó építette ki fészkét durván
nem kérdi, szerelem él-e.
Rőt vadállat bennem fészkel mélyen,
nálad alva lett ő lényem.
Lenne bár a télnek vége,
s zöld az eperföld határa!
… úgy rábukom a szép eper-szádra!
(fordította: Tauber Ferenc)
Forrás: François Villon úr balladái és feslett dalai, Erich Lichtenstein Verlag, Weimar, 1931, 78f. old. |
2 hozzászólás
“Szürke világ örömöt nem ad már,
hol van már az a legszebb nyár,
s te sem jártál szerencsével;
piros szádat nekem tartogattad,”
Ezek szerint a hölgy hűséges volt egy olyan férfihez, aki ezt nem sokra értékelte.
Szeretettel: Rita 🙂
Igen, de Paul Zech itt Villon mögé bújik.