Nagyon szeretem, hiszen annyi mindent köszönhetek neki. Gyakorta félek, hogy talán nem eléggé, hogy van, amikor többet várok, pedig ő minden. Minden, az egész teljesség benne van. A fiatalságom, az önfeledt játékok a szomszéd gyerekekkel, a finom ételek, amelyeket édesanyám készített a szájízünk szerint, az iskola, a sok pajtás, később a középiskola, mely különleges kihívás volt, hiszen oda már utazni kellett, ráadásul a fővárosba. A kirakatok, bennük a sok szép ruha, cipő, táska, kabát. A mozik, cukrászdák, a csodálatos Margit-sziget, ahová telente jártunk tornaórán, aztán olyan nagy szerelem lett belőle, hogy a későbbiekben elvittem a gyerekeim, unokáim is. A Duna-parton a kavics dobálás a vízbe, a játszóterek, a libegő, a cirkusz és a vidámpark, a Planetárium, a kicsi otthonunk, ahová mindenhonnan öröm volt hazatérni. A nagy kert, amelyben orgonából volt a kerítés. A munkahelyem, ahol fejlődhettem, tanulhattam és ennek köszönhetően előrébb juthattam. A nyaralások, kiruccanások, hiszen a cégnek saját üdülői voltak és bérelt buszokkal szerveztek családi kirándulásokat, ahol a kollégák, kolléganők gyermekei között barátságok is születtek. Ó, mennyi minden! Nem létezik, hogy fel tudnám sorolni, hiszen még a saját lakást meg se említettem, ahol már a csapból folyt a meleg víz, nem kellett az udvarról – korábban a kútról – behozni a hideget, befűteni és megmelegíteni, majd lavorban három részletben mosakodni. Nem! Ott volt a fürdőkád, ahol el lehetett nyújtózni és illatos habot készíteni. A lakás minden helyiségében az egyforma meleg, hamuzás, begyújtás nélkül. Télen a szánkózások, a pihe-puha hón csillogó napfény, melyben úgy éreztem magam, mint ha maga a mennyország költözött volna le a földre. Aztán a tavasz, ahogy egyre másra bújtak elő a kis virágok, majd kizöldült, kivirágzott minden. A fák menyasszonyi ruhát öltöttek, később pedig gyümölcseikkel örvendeztettek meg bennünket. Nincsenek szavak rá, hogy mennyire szeretem és tudom, hogy ezzel nem vagyok egyedül, de ez nem változtat a szeretetem mélységén és valódiságán, egy cseppet se csökkenti azt, sőt, így jó, hogy sokan vagyunk, akiknek fontos, akik szeretjük a BÉKÉT.
6 hozzászólás
Kedves Rita!
Egy kicsit visszacsöppentem a gyermekkoromba kiváló írásod által. Jó volt, köszönöm.
Megható, gyönyörű írásod szeretettel olvastam:
Zsuzsa
Kedves Zsuzsa!
Nagyon szépen köszönöm a jelenléted, kedvességed. Igen, nagyon jó békében és biztonságban élni, ami sajnos most nagyon veszélyeztetettnek látszik.
Szeretettel: Rita 🙂
Kedves Rita,
egyetértéssel olvastalak, mert hasonló gondolataim vannak a békéről. Bennem is emlékeket idéztél, melyek gyakran megfordulnak a fejemben, most viszont “töményebben” idéztem fel őket.
Fontosnak tartom ezt az írásodat, mert azokra az értékekre hívod fel a figyelmet, amelyek napjainkban is jelen vannak, ám legtöbben elmennek mellettük. Hogy miért? Talán azért, mert a nagy rohanásban nem tűnnek lényegesnek, “csak” apró mozaikdarabok az életben.
Több fórumon hangoztattam, hogy először érzésekre kell tanítani az embereket, anélkül nem jöhet létre semmilyen változás. Te hozzátettél ehhez.
Én is nagyon szeretem a békét, úgy, ahogy elmondtad.
Köszönöm, hogy olvashattalak. Jólesik a lelki megnyugvás. 🙂
Szeretettel: Kankalin
Kedves Kankalin!
Örömmel tölt el, hogy hozzászólásra is méltattad egyszerű soraim. Bizony, az emberek zöme majd mindent természetesnek tart. A víz a szomjazónak hiányzik, az éhezőnek pedig a kenyér. Borzalmas ez a háború, aminek nem akarnak véget vetni. Nem kell legyőzni senkit, egyszerűen meg kell állapodni. Ki se robbant volna, ha a testvérnép képes tárgyalni egymással. Arról is nem szólva, hogy mennyivel jobban jártak volna. Most pedig már mi is benne vagyunk nyakig. Akinek szüksége van fájdalomra, félelemre, izgalomra, az életének kockáztatására, az menjen ki, talán ha személyes “élménye” lesz, változni fog a véleménye is.
Köszönettel és szeretettel: Rita 🙂
Drága Rita 🙂
Nagyon szeretem ezt az irásodat, a Teljességet adja át, az élet szépségeit mutatja be.
Mély harmónia sugárzik minden sorból.
“A fiatalságom, az önfeledt játékok a szomszéd gyerekekkel, a finom ételek, amelyeket édesanyám készített a szájízünk szerint, az iskola, a sok pajtás, később a középiskola, mely különleges kihívás volt, hiszen oda már utazni kellett, ráadásul a fővárosba. A kirakatok, bennük a sok szép ruha, cipő, táska, kabát. A mozik, cukrászdák, a csodálatos Margit-sziget, ahová telente jártunk tornaórán, aztán olyan nagy szerelem lett belőle, hogy a későbbiekben elvittem a gyerekeim, unokáim is. A Duna-parton a kavics dobálás a vízbe, a játszóterek, a libegő, a cirkusz és a vidámpark, a Planetárium, a kicsi otthonunk, ahová mindenhonnan öröm volt hazatérni. A nagy kert, amelyben orgonából volt a kerítés. A munkahelyem, ahol fejlődhettem, tanulhattam és ennek köszönhetően előrébb juthattam. A nyaralások, kiruccanások, hiszen a cégnek saját üdülői voltak és bérelt buszokkal szerveztek családi kirándulásokat, ahol a kollégák, kolléganők gyermekei között barátságok is születtek”
Visszakalauzol az irásod a gyermekkoromba:) ujraélem a szép emlékeket.
A kedvenc részem:
“Télen a szánkózások, a pihe-puha hón csillogó napfény, melyben úgy éreztem magam, mint ha maga a mennyország költözött volna le a földre. Aztán a tavasz, ahogy egyre másra bújtak elő a kis virágok, majd kizöldült, kivirágzott minden. A fák menyasszonyi ruhát öltöttek, később pedig gyümölcseikkel örvendeztettek meg bennünket.”
Szebben nem is fejezhetted volna ki .
A zárószakasz mindannyiunk érzéseit tolmácsolja:
“Nincsenek szavak rá, hogy mennyire szeretem és tudom, hogy ezzel nem vagyok egyedül, de ez nem változtat a szeretetem mélységén és valódiságán, egy cseppet se csökkenti azt, sőt, így jó, hogy sokan vagyunk, akiknek fontos, akik szeretjük a BÉKÉT.”
Köszönöm az élményt.:)
Mély elismeréssel és szeretettel gratulálok az egyik legszebb irásodhoz.
napfény
Drága Napfény!
Nagyon szépen köszönöm. A háborúban romok, pusztulás, éhezés, szenvedés, munkanélküliség, szegénység, nyomor, bánat, gyász van és az én életem a békében telt. A szüleim az első világháborúban születtek, a másodikban voltak fiatalok. Meg kellett néznünk háborús filmeket, nagyon megérintettek. Boldog voltam, hogy a béke gyermeke vagyok, amit úgy fejeztem ki, hogy “beleszülettem a békébe”. Persze a szüleimnek a háború után se volt könnyű, de én ebből semmit nem éreztem és most itt állok idős korban és a háborútól kell félnem, mert a nagyhatalmak nem a békekötésen fáradoznak, hanem azon, hogy egyre nagyobb legye a pusztulás, kerül, amibe kerül alapon.
Szeretettel: Rita 🙂