A délutáni lankadatban egyre
kapaszkodunk a lét jogán a hegyre,
de onnan oly kevély urak vigyorgnak,
akárha volna mind övék a holnap.
Ha néha egy falat nekünk leesne,
befaljuk azt legott, mohón, repesve,
imádatunk az égig ér, s a hála
gügyögve dől a hegy fölötti várra.
Mióta nem merünk, csupán susogni
maradt csekély hitünk, akár a zokni,
az is lyukas, kikandikál belőle
megalkuvó, botor fejünk, a dőre.
Az is lehajtva éljenez, magában
remeg, sziszeg fakón, komorra váltan,
s az alkonyunk az estre dőlve hétrét
motozza szét a bamba, bús sötétség.
6 hozzászólás
Drága Imre,
Fájdalmasan lemondó mégis szépséges alkotás.
Tűpontosan ábrázolod a jelenlegi társadalmat.
Mióta nem merünk, csupán susogni
maradt csekély hitünk, akár a zokni,
az is lyukas, kikandikál belőle
megalkuvó, botor fejünk, a dőre.
A zárósorok a kedvenceim:
“alkonyunk az estre dőlve hétrét
motozza szét a bamba, bús sötétség.”
Fenséges összeomlás.
Mély elismeréssel és körölölelő szeretettel köszönlek.
napfény
Kedves Napfény!
Hálásan köszönöm méltató soraidat.
Barátsággal, Imre
Kedves Imre!
“s az alkonyunk az estre dőlve hétrét
motozza szét a bamba, bús sötétség.”
Sajnos igaz!
Gratulálok!
Barátsággal:sailor
Szép napot!
Köszönöm, hogy olvastad, kedves sailor.
Kedves Imre!
Gratulálok és áldott pünkösdi ünnepeket!
Szeretettel: Szabolcs
Kedves Szabolcs!
Köszönöm és én is kívánok neked hasonlókat Szentlélek ünnepén.
Barátsággal, Imre