Hol vége a világnak,
ott állok én Veled.
Szél cibálja a hajad,
suttogom szép neved.
Hol a világ véget ér,
szórom el könnyemet;
de a szél csak a hajad
cibálja és nevet.
S én beléje merülök,
eltakar szép selyme,
és nevedet suttogva
zuhanok a mélybe.
A világ hol véget ér,
véget ér a szavam,
neved súgva kiiszom
a méregpoharam.
9 hozzászólás
Szép vers, amit átjár a szomorúság. Jó 🙂
Mély érzelmet érzek versedben, szép, szomorú líra.
Szép vers, amit átitat a szerelmed iránti áhítat.
A szerelem mily szépen kiönti belőled az italt: ) Gratulálok kedves Davey! Nagyon tetszett a versed:)
Szia!
Nagyon szép szerelems verset alkottál. Átlengi egyfajta melankolikus hangulat.
Maristi
Jajj de gyönyörű! Köszönöm az élményt.
Szia Davey! Hogy én erre miért csak most leltem rá???? Fantasztikus! De kérlek, ne idd ki, jó helyen vagy itt nálunk! 🙂 szeretettel: Andi
Szia Davey!
Nagyon szépet alkottál!
" és nevedet suttogva zuhanok a mélybe"
Ez tetszik a legjobban.
Örülök, hogy nálad jártam.
Köszönöm, hogy itt jártatok és olvastatok!