Egyszer volt, hol nem volt…az ég kékjében
egy csodás távoli messzeségben,
kilenc bolygó méltósággal bolyongott.
– A csillagok körülöttük oly boldogok! –
Jól mentek a dolgok, megcsendültek a rézharangok.
Kozmikus a vibrálás – édesen csilingelő hangok,
táncra perdültek az udvari bolondok:
Rahu és Ketu a két bajkeverő,
mozgásuk is elképesztő.
A királyi udvar misztikus, a légkör varázslatos.
S ím az első kép!
A fanfárok hangja jelzi épp, a Napkirály közeledtét,
balján vonul a Holdkirályné, kecses teste a démoné…
A feketeség bársony palástján, csillagok fény-nyalábján,
méltóságteljesen lépked.
– Csinos ám kegyelmed!-
szólt Mars a hadvezér, mélyen meghajol, s a királyi pár elé lép,
maga mellé inti Merkurt az írnokot, a csatából hírt hozott:
emberekkel harcolt, a küzdelem nagyon vad volt,
gonosz szívüket kitépte, vérükkel az eget befestette.
Ezért vöröslik az ég alja, a sötétedő alkonyba.
Az udvar népe csodálkoz’ várják a Nap vajon mit nyilatkoz’?
Napkirály kérdőn néz Jupiterre – Mit tanácsolsz lelkek mestere?
Spirituális tanaid gondolnak-e valamit?
Tanácsom vala: – A művészetek ura – Vénusz – a démonok guruja,
fesse át sötétkékre az eget, vad lelkek vérét töltse
egy arannyal futtatott fiolába, melyet lezárva
jutasson el a mesebeli Tündérországba.
A Nap ekkor elcsodálkozott: – Ha Te mondod! – majd intett
– A tanács elfogadott!
Holdra rálehelt egy csókot, suttogott neki néhány bókot:
– Látod kicsim, nekem nincs más dolgom, csak fényességem ragyogjon!
Ekkor oly boldogság látszódott a Holdon,
hogy éji fénye átzuhant a kozmikus holtponton,
s erotikusan felcsücsült egy csillag szélére,
s innen nézte Vénuszt, ahogy festi az égboltot mélykékre,
s kuncogott, ahogy mellette botladozott Szaturnusz a szolga,
akit a Hold mindig sanyargatna, ütne, vágna, csapna,
mert Ő Napkirály fia, de kirekesztett, akinek mindene oda,
bűne nagy, egy rejtélyes éjszakán, alattvaló jajszaván
látta meg a Nap(világot),
s éppen ezért Holdtól nem várhatott semmiféle jóságot.
Az égbolt idilli hangulata – a mindenség királyi udvara,
de egyben a kozmikus erő fintora.
Mert a hatalmas bolygók nagy urak,
de mesebeli létük a halandókéval hasonlatosak.
S örökkön-örökké élnek – a fantáziámban
kozmikusan boldogan…
7 hozzászólás
Érdekes kis mese, mítoszokkal teli 🙂 Az a kilenc már csak nyolc… Szegény Plútóka már csak törpicsek. 🙂
Elvarázsoló Írás, jó hangulat, elmélázás..
Nagyon nagyon tetszett!!
Gratulálok az örök sleepwell-nek, aki csak meglepni tud általában…)))
De ezek szép meglepik..)))
Köszönöm szépen Tamás és Dini! Hűséges olvasóim:)
Akkor javítanom kell …"nyolc bolygó méltósággal bolyongott….:))
szegény Plutoka, sajnálom… a törpebolygók családjába került (utánaolvastam)
– azt írják, hogy mindez azért történt, mert nem tudta a pályáját övező térséget tisztára söpörni, no és sok vele hasonló nagyságú égitestet is felfedeztek (pl: Quaoar és a Sedna) s dilemmáztak, hogy most mi legyen, vagy azokat is égitestté nyilvánítják, vagy a Plutot lefokozzák…ez utóbbi mellett dontöttek a tudósok…
Kedves Tamás!
Írj nekünk erről egyszer, nagyon kiváncsi lennék, a Pluto történetére, pl , hogy miért nem uralta kizárólagosan saját térségét és ilyesmikről!
Köszi a hozzászólást!:)
Gratulálok Kedves Sleepwell!
Kicsi meséd felvillanyozott így kora hajnalban!:))
Köszönöm Zsolt! Hűséges olvasóm vagy, megtisztelő:)
Sleepwell!
Téged fantasztikus mesélőképességgel és fantáziával áldott meg a Sors!
CSak ámulok a műveiden,így tovább!:)
Köszönöm szépen kedves Henkee, aranyos vagy…s örülök, hogy olvasol!:)