Hangjaim érzések szavakba vésve,
sorsomat hoztam, és a kézbe,
kezemmel kapod az összes álmot,
s ha látunk már mindent,
mit senki sem látott,
együtt repülünk tovább innen,
hogy utolérjük mi régen nincsen,
s utolérjen a szomorkás hangulat:
jó volt bejárni a nagy utat…
11 hozzászólás
Az első sor gyönyörű, András, a vers maga meg kiváló. Gratulálok: Colhicum
Szép gondolatokat fogalmaztál meg rövid verseden.
Gratulálok!
Kedves Colhicum és Kedves Finta Kata, köszönöm, hogy olvastátok és örülök, hogy tetszett
"hogy utolérjük mi régen nincsen"
Ez egy csodás gondolat! Köszönöm András!
Falevél
András! Szép dallam, lágy mégis erőteljes hangzás…szomorkásan bódító:) Szeretem a hangulatot verseidben…Örömmel olvaslak:)
Kedves Falevél, Kedves sleepwell, köszönöm megtisztelő véleményeteket
Vegyes az érzelem..
A nagy út…igen az úgy ahogy van… nagy ÚT!
Olvasom, csak olvasom, de annyira stimmel, hogy épp feladom..
Mivel pont én is így gondolom, és ugyanúgy "67 bit jött le..".nem tudok többet írni, gratulálok…és tudom mit érzel..))
Üdvi: d.p.
köszi dinipapa
Jaj de jó!!!! Azt hiszem, erre mondják, hogy tömör gyönyör:) Semmi fölösleges szószaporítás, csak egy szép gondolat ritmusos kifejezése… Gratulálok!
Kedves Kalina!
Köszönöm, hogy olvastad, és örülök, hogy tetszett!
Kedves András, ismét remek volt!
Szeretettel:Kriszti