Időtlenségem húrja újra zeng
Arcomba bújva elmereng
A sötétség szürke fénye
Véletlenségem harca feldereng
Fényszínű halk illatod légbe leng
Sötétben izzadás terhelő kénye
Szabályos őrület veszélyes síkja teng
Eltorzult világkép homálya ölve reng
Akarat nélküli tobzódás ténye
6 hozzászólás
Terhes magányodról érdekes modern verset írtál. Annak ellenére, hogy én inkább a hagyományos versekhez vonzódom, érdeklődéssel olvastam ivel a rímjedid a helyén vannak.
Üdvözöllek: Kata
Köszönöm szépen Kata!
Üdv
Szerintem nem az a lényeg, hogy a rímek a helyükön legyenek, meg gördülékeny legyen a ritmus, akár a mai popdalokban. Mert tudod, ez a vers akkor is jó lenne, ha nem rímelnek a sorai. Szóval röviden: nekem tetszett!
Üdvözlettel
Halmi Bettina
Köszönöm szépen! Örülök hogy így gondolod.
Üdv
Kedves Gábor!
Nekem is nagyon tetszett – elgondolkodtató költemény. Én lehet, hogy nem rímesre írtam volna (nem szeretem, de ez egyéni vélemény), de így rímesen is nagyon megfogott!
Gratulálok!
Jodie
Köszönöm szépen! De mivel sokan nem is értik miről szól, legalább a rímelés megfogja őket.
Üdv