Régen kezdődött.
Még gyerekek voltak. Két iskolás kölyök.
Akkoriban még tündökölt a Guttenberg-galaxis. Nem volt internet, chat vagy mobiltelefon.
Rengeteg kalandregényt olvastak akkortájt, amikor útjára engedték együtt az első palackpostát.
Romantikus gondolat volt, felvenni a kapcsolatot egy ismeretlennel, aki a palackot kihalássza majd a Duna vízéből.
Mindenfélét üzentek. De sosem jött rá válasz.
Zsolt megunta egy idő után.
De a kisebbik, Tamás nem unta meg sohasem. Szerette ezt az álmot, a várakozást a napra, amikor üzenetet kaphat, egy hozzá hasonló, álmodozótól, akihez eljut az üzenete.
Talán már el is jutott.
És ott hánykolódik, egy palackba zárt levél, a sorsra bízva ismét. Fürkészve nézte a folyót. De nem látott semmit.
Hosszú évek múltak így el. Zsolt, miután elvégezték a középiskolát, továbbtanult, sikeres üzletember lett.
Tamás nem. Ő maradt az álmainál. Néha, ha elmondta valakinek ezt a régi és mély titkot, látta jól az emberek arckifejezésén, mit gondolnak erről.
Palackposta.
Életcélnak ez túl kevés. Talán nem túl észszerű, ennyit álmodozni. És mi van ezen túl?
Tamás tudta jól, az emberek szerint nem normális, és már a gyerekkorral együtt levetkőzhette volna, ezeket a gyerekes álmokat. De nem tudott, és nem akart szabadulni tőlük. Annyi boldogsággal töltötte el a várakozás, annyi ideje őrizte a reményt, hogy ennek feladása hiábavalóság -érzéssel töltötte volna el. És ettől az érzéstől jobban félt, minthogy a világ bolondnak nézi.
Zsolt felnőtt férfi lett. Mindent elért, amit férfi elérhet. Csinos feleség, szép gyerekek, hatalmas, modern ház, jó autó.
Tudta jól, ha az álmok valóra válnak, már nem álmok többé.
Nem voltak álmai már rég. Örök társává szegődött a prózai és kiábrándító valóság.
Örömtelen, és egykedvű életet élt. A reggel, kölcsönösen váltott búcsúpuszik, és az érkezéskor váltott néhány szó, mi újság drágám, semmi, lassan beleúszott az évek monotóniájába.
Kezdett pocakot ereszteni. Negyven felé járhatott, amikor úgy gondolta, hiányzik az életéből a tűz. Szeretőt keresett magának.
Tamás is úgy érezte, elszáll az idő. Újabban szerelmes üzeneteket rejtettek a palackok.
Egyedül élt. A sok-sok év hiábavaló reménykedése, néhanap megrebbentette a fejében a gondolatot, feladja az álmot, amellyel élete felét eltöltötte. Valóban nem így működik az élet, és a csodavárás helyét lassan átvette a semmi.
A szíve mélyén még élt talán a szikra, de már nem igazán hitt saját magának sem. A belső hang, úgy látszik megcsúfolta.
Ideje sok volt, elhatározta, hogy épít egy hajót, és megkeresi az útjára engedett palackokat és összetöri mindet.
Zsolt konditerembe járt. Ha néhanapján összefutott Tamással, még mindig, titkon megmosolyogta a tervet, hogy barátja most hajót épít, fáradtságos, és évekig tartó munkával. Sosem gondolt arra, hogy a hajóépítés is lehet egy cél Tamás számára, és fizikai erejének eredményeként, egy napon elkészül majd, míg a konditeremben, a súlyzók emelgetése, erejének céltalan elpocsékolása, semmi más.
Normális dolog, hiszen más is ezt szokta tenni.
Zsolt nem volt boldog, sem elégedett. A házasságát elhanyagolta. A szeretőjére ráunt, a gyerekei felnőttek, elhidegültek tőle.
Lassan úgy érezte, semmi másból nem áll az élete, mint a mindennaposnak tűnő csekkek kifizetéséből, munkából, és a feleségével egymás kerülgetéséből. Sosem gondolt arra, hogy lehetne ez másképpen is. Élhetnének összetartozásban, társként, nem csak egymás mellett idegenként.
Néha úgy érezte, minden Dóra megismerésével romlott el. Talán a szíve mélyén hibáztatta is ezért az asszonyt.
A pelenkacserélgetős évekért, az át nem aludt éjszakákért. Amikor még felfelé ívelt a karrierje, és szép reményekkel várta a jövőt. Aztán Dóra megismerésével vége szakadt mindennek. Talán ezért szólt mindig ingerülten hozzá.
Dóra megérezte, hogy férje szeretőt tart. Nem az elhíresült női ösztönökkel, de számtalan apró, ámde egyértelmű jelből tudta, van valaki más is a házasságában.
Nem a szerelmes nő féltékenységével jajdult fel a lelke, de fájdalmasan elszakadt az utolsó szál, amely férjéhez fűzte.
A Dunaparton sétált, amikor az első palackot megtalálta. A folyóparti növények között fennakadt, egy koszos üveg, de látszott, van benne egy levél.
Mosolygott. Talán egy gyerek műve-gondolta.
De egy szerelmes üzenetet rejtett. Egy férfi üzenetét. Aztán megtalálta a következőt is.
Olyan érzés volt, mintha valaki egyenesen neki írta volna. Hazavitte a kis levélkéket, titkon elővette és a szerelemre gondolt.
És egyre többször gondolt a szerelemre. Azon kapta magát, hogy szereti ezt az álmot, lehunyni a szemét, és gondolni valakire. Egy szerelmes férfira, aki talán mindig őrá várt.
És akkor megcsörrent Zsolt asztalon felejtett mobilja. Ösztönösen a telefonért nyúlt, de Zsolt ott állt már a nappaliban. Fölé magaslott, és őt megelőzve felvette a telefont.
Ideges volt. Egyértelmű volt a beszélgetésükből, hogy valami nő hívta.
Dóra felállt, és a Zsolt füléhez tartott telefonért nyúlt, de férje ellökte a kezét. Megpróbálta makacsul újra, beszélni azzal a nővel, aki a házasságába lépett, lerombolva azt a keveset is, ami még tartott köztük talán.
De nem tudott beszélni vele. Hisztérikus zokogásban tört ki, dulakodtak a telefonért, amikor azt a pofont kapta.
Zsolt a kanapéra roskadt. A tenyerébe temette az arcát. Nem értette mi történik vele.
Dóra feldúltan a hálószobájukban viharzott. Elővette a levelet, amit a palackban talált. A fejére húzta a takarót és az álmaiba menekült. Szorongatta a kis levelet és arra gondolt, mennyire jó volna szeretni. És szeretve lenni.
Ekkor furcsa gondolata támadt. Válaszol az üzenetre.
Készen volt a nagy mű. Egy hajó. Számos viszontagságon át, de vízre került. Napokig hajózott, mire megtalálta Tamás az első palackpostát. Először csak a sziluettjét látta úszni a vízen. Azt gondolta káprázik a szeme, vakította az alkonyi napsütés. A palack a part felé sodródott, amikor kihalászta.
Valaki válaszolt az üzenetére! A szíve szélsebesen zakatolt. Türelmetlenül csapta a földhöz, és a szétfröccsenő szilánkok között ott volt a levélke. Dóra üzenete.
Tamás egy szál rózsát tartott a kezében. Aztán minden randevún elhozott egy szál virágot. Dóra lelkében felragyogott az egykori lány.
A gyertyafényes vacsorák, a beszélgetések, a hangulat, minden azt a régi szót súgta Dórának:szerelem.
Nem szerette már a giccses romantikát, de ez annyira más volt. Azon kapta titokban magát, hogy álmodozik, mint egy kamaszlány, hogy Tamásra gondol.
Nem várt már szerelmet az élettől. Most mégis, mint az élet ritka ajándékát, elfogadta az érzést, amely sarokba szorította ugyan a méltóságát, a régi, de biztonságos közömbösséget, de új, és talán ismeretlen dimenziókat tárt fel az asszony előtt.
Megint, közel negyven évesen valaki udvarolt neki. Akinek a szemében égett az érzelem, akinek új volt, és értékes. Ebben a szerepben Dóra el tudta hinni magáról, hogy kegyes volt hozzá a sors, hogy még mindig gyönyörű, hogy valaki vágyakozva gondol rá esős délutánon, amikor nem láthatják egymást.
Annyi más dolga lett volna! De csak ez érdekelte. Kiszakadni a hétköznapokból, és újra, másképpen elkezdeni az életet.
Aztán, azon a virágszirmos éjszakán, amikor először a karjaiban ébredt, döntött.
Zsolt a párkányon találta a jegygyűrűt. Dóra elhagyta őt. Tudta, hogy Tamással ment el.
Felidézte a találkozásait a férfival. Mindig is úgy tartotta, Tamás nem normális, ő bezzeg a helyes úton jár.
Most arra gondolt, mi volt valójában a helyes út. És ki az valójában, aki nem normális?