Hullámokban tört rá a fájdalom. Először szinte gyengéden ölelte át, aztán beborította, végigdúlta a testét. Szaggatott, hasogatott. Amikor agyából kiűzte a gondolatokat, ösztönei mélyén csak egy mondat pislákolt: legyen már vége, mert innen úgysincs visszatérés. Az éjszakák voltak a legrosszabbak. A csend is hasogatta a fülét. A kín arra késztette, hogy lepedőjét karmolja, tépje. Segíteni nem segített, csak pillanatokra terelte el a figyelmét. Egyik fájdalom váltotta a másikat. Teste meg-megfeszült, mint valamikor régen, az ölelés eksztázisában. Csak akkor mély sóhaj, vagy visszafogott macska-vinnyogás hagyta el a száját, most a jajgatást tartotta vissza. Már ameddig tudta. Amikor elhagyta ajkát az a bizonyos „jaj”, a fájdalom tombolásában is érezte combjában a szúrást, és elárasztotta a megkönnyebbülés. A gyötrelem visszavonult, erőt gyűjtött és alattomosan várt, mikor támadhat megint. A morfium laza ringatásában újra elhagyta ajkát a sóhaj: még egy napot adj nekem, Uram.
3 hozzászólás
Kedves Matyi!
A fájdalom élethű, hátborzongató leírásával találkoztam. Amikor már csak a morfium segít, akkor ajándék minden nap.
Kitartás!
Szeretettel: Eszti
Szia!
Mint próza jó.Bár van benne pár erős ellentét.A történet a közepétől rendkívül hiteles.
Annyi a gondom aki morphiumot kap az nem tépi és szaggatja a lepedőt.
(Én ezt nem láttam, de lehetséges)
A jaj olykor csak egy sóhaj.Megrázó alkotás az tény.Főleg annak gondolom én akinek
a családjában már volt szükség erre a szerre.Mint volt ápolónő olvastam az írásod.
Mint prózához a műfajhoz nem tudok írni, mert nem igazán értek a próza íráshoz.
A gyötrelmet fokoztad a hitelességgel.Mint írás remek.A téma az valóban gyötrelmes.
Barátsággal:Ági
Kedves Rozália! Köszönöm, hogy olvastál. Köszönöm, hogy kitartásra buzdítasz, bár nincs rá ok. Egészséges vagyok. Már. Még.
Kedves Ágnes! Két dologban igazad van.
a. Morfiumos állapotban már nem szaggatja az ember a lepedőt. De előtte!
b. ……………………
Üdvözöllek Benneteket. matyi