Korhadt avaron támolyog a szél.
Felkap régi neszt, elhalt virág múló illatát.
Emléke kissé megkopott, szűk dobozba zárt
Valahol messze még nyílik száz szirom,
és őrzi vigyázva szűz lehelletét.
Fénysugár szökik át a lombok súlyos gátorán.
Kinn perzsel a lég, dühöng napkohó.
Az égbolt tiszta kék-marin, tengerlátomás.
Tikkaszt elmét, illúziót vetít talmi délibáb.
Kintrekeszt, óv az erdő, hűsbe fon oltalmazón.
Felszabadít minden nyűg és gond alól
Elmerenghetsz, csended jó barát .
Harkály dobol, s mint egy konga szól
az odvas vén fa. Perdül domb alól
eléd, s fújtat rád egy rémült rozsomák.
Száraz ágak reccsennek, riadtan jelez az erdő
A neszre hivatlanul annyi választ küldenek!
Kifelé járom az utam, ma már a hűs helyek
kidobnak engem. Nyílik az ég, sehol egy felhő
Az országút forró párát lehel. Alatta fűtenek..
3 hozzászólás
Üdvözletem, Barna!
"Kint rekeszt, óv az erdő" – írod. S valóban, magam is azt érzem, oltalmat csak úgy lehet nyerni a világ zajától, ha az ő fogságából valaki más fogságába hagyjuk ejteni magunkat. Például egy árnyas erdő felszabadító fogságába.
A versed elvitt az erdőbe, szabaddá tett néhány árnyas percre.
Üdvözlettel: Laca 🙂
Kedves Barna!
"Az országút forró párát lehel. Alatta fűtenek.. " valahogy így van:))I
Megnyugtató a hűs erdő!
Tetszett a versed. Szeretettel gratulálok: Ica
Fantasztikusan éreztem magam, ebben az árnyas erdőben. És nem csak éreztem, de láttam is az erdőt. Nagyon tetszik a versed, Barna.
Szeretettel,
Ida