Hittem én önfeledt boldogságot,
Kaptam én mérgező búbánatot.
Hittem én csendes nyugalmat,
Kaptam én ordító hatalmat.
Hittem én a jó életet,
Kaptam én fájó végzetet.
Hittem én fényes csodákat,
S kaptam én kihalt szobákat.
Hittem én szépséges családot,
Kaptam én gőgös csalárdot.
Hittem én őrült szerelmet,
S kaptam egy üres szegletet.
Hittem én az emberekben,
Ezért vérzek ezer sebben.
Hittem én az elveimnek,
Mégis felrúgtam mindegyiket.
Hittem én mézes-mázas ígéretet,
S kaptam én halálos ítéletet.
Hittem én Istenben,
De elfordult én tőlem.
Hittem én a csillagokban,
Fényük, mégis kialvóban.
Hittem én csoda meséknek,
Hogy így lesz vége az életnek.
Hittem én önmagamban,
De képességem meghaladtam.
Hittem,hogy egy szép napon,
Hitemet el nem hagyom.
S most hitemet hátra hagyva,
Hitetlenül állok sanyargatva…
1 hozzászólás
Ez a vers nekem nagyon tetszett, ritkán lehet ilyen jót alkotni – gondolok én
másokra, nem terád. Sok igazság van versedben, de nem tudja mindenki
ilyen remekül előadni.
Szeretettel gratulálok?
Finta Kata