… és szerelmet vallott a hópehely a napfénynek.
Nem volt az vég, csupán egy kezdet. A világosságot nem a színek szülik, és nagyobb kincs a féltés, ha a szeretet nyitja ki a kaput az elengedés vigaszával.
Ha jutott Neked ma egy csepp könny, egy sóhajnyi mosoly egy másik életéből, az a Te életed – rejtsd el magadnál, fogadd be örömét… s küldj tovább Te is egy csöpp könnyet, egy mosolynyi pillanatot valaki másnak.
Mire fordul e bolygó, lesz egy háló körülöttünk, amit mi kötöttünk szeretetből és féltésből… csak úgy, mert élünk, mert emberként élünk… mert szeretni jó.
Ez a nap sem lesz könnyebb, mint a többi – de majd jusson eszedbe, hogy volt egy pillanat, mikor többet adtál valakinek, s többet kaptál Te is valakitől… s ha jólesett átélned ezt, próbáld meg most is… talán egy nap kétszer is történnek csodák…
… ebben hitt a hópehely is, mikor szerelmet vallott a napfénynek, s lásd, harmatban leled virágok szirmain… s ha a nap szerelmes fénye oldja titkát, végül a Te szemeidből is kiperegnek vallomásai…
8 hozzászólás
Kedves Fabatka!
Egy üzenet, mely valóban körbe járhatja a Földet. Olyan szépen fogalmaztál, hogy kiperegtek…
Gratulálok!
Szeretettel: pipacs 🙂
Más is néha zavarba jön, gondolom, ha egy írását skatulyázni kell. Formailag természetesen bizonyos mértékig rendezhetők a szellemi termékek, ám hiszem, hogy a szép szónak, melyet igaz gondolat szül, több hely is esne a betűk ege alatt.
Értem ez alatt azt, hogy bizony a mai újságírás sajnálatos módon elkorcsosult, kificamodott, s már szinte legenda, hogy író és költő nagyjaink sokasága űzte hivatásszerűen e mesterséget.
Ma ki venné meg az újságot azért, mert Isten tolmácsa szépen ír?
Köszönöm hát Neked is az olvasást, hiszen ez a röppenet is egy magányos fecske 🙂
Attila
Én szívesen olvasnék egy ilyen jegyzetet a reggeli újságomban és tán nem én vagyok az egyetlen. Elképzelhető, hogy az egész nap máshogy alakulna sokak, és az én számomra is.
„Ma ki venné meg az újságot azért, mert Isten tolmácsa szépen ír?”
Tán, ki kéne próbálni, és nem azt szajkózni, hogy az olvasóknak kizárólag a bulvárra van szükségük. A kiadóknak az könnyebb, mert nem kell bele írni semmi olyat, ami öt percnél tovább tart egy írást elsajátítónak. /Nem véletlenül nem írtam írástudót!/
Azért van egy olyan sanda érzéseim is, hogy mai „nagyjaink” egy újságba való írást már kissé alantas dolognak tartják, hisz ők már „nagy” írók, költők. Az újság, meg mégis „csak” egy újság.
Márpedig az újság, s legfőképp a napi- és hetilapok, amelyek valami különös-ódon varázslatot még megteremtettek: az összetartozást, az egységet, a közösséget alkotó és olvasó között…de olvasó és olvasó között is.
Nos, mindezt nem céltalanul és pletykálkodásképp írtuk – én csupán ösztönözni szeretném bármely területen betűkben valló embertestvérkémet, hogy olyan tiszta, mély nyomokkal szántson a gondolat ekéivel, hogy tudja, az más lelkek tábláin nyomot hagy – hát hagyjon méltó nyomot.
Mennyi minden van ebben a rövid kis írásban! Olyan kis lánclevél-féle, amelyet szokásommal ellentétben szívesen továbbküldenék.
A hópehely nap iránti szerelme bizony öngyilkosság, de az a fajta, amikor az egyik fél egészen odaadja magát a másiknak. A gyertyához hasonló lobogás, lángolás ez, csak az önmagát fogyasztja el. Nagyon szép kép, hogy a hópehely a nap szerelmétől könnycseppé válik. Igazi könnyet csak igazi érzés tud érlelni. Persze vannak krokodilkönnyek is, de arról itt szó sincs.
Szia Arany!
Szép hozzászólásodra mi többet mondhatnék, mint… köszönöm az írás nevében:)))
Attila
Kedves Attila! Ez valami finom, puha mint a hópehely és simogató mint a napfény. Ily csodaszép hasonlat a szeretet megfogalmazására?! Jó olvasni, átélni, tovább adni és elolvadni benne. Viszem magamnak olvasgatni! Szeretettel Éva
Nagyon aranyos Tőled, kedves Éva…legyen gyönyörű napunk:)