Nem találta. Pedig már mindenhol kereste. John testében szétáradt a pánik. Átkutatta a szobáját. Semmi. Összes ruhája ott hevert az és ágyán és a földön. Mégsem volt köztük. Minden lehetséges helyet megnézett már. Még Katy szobájába is bement, annak ellenére, hogy biztos volt benne: a pulóvere nincs ott. Hiszen mióta húga eltűnt nyomtalanul, abban a szobában nem járt senki, csak a Mami.
És ha Mami ezt megtudja, nagyon mérges lesz. Ha megtudja. Mire hazaér a munkából meg kell találnia. És minden rendben lesz. Isten óvja azt, akire Mami haragszik. Márpedig, ha nem találja meg, akkor bizony nagyon fog haragudni rá. A saját kezével kötötte azt a pulóvert. Pedig nincs túl sok ideje. Mindig dolgozik. Egyedül nevelte fel két gyermekét John-t és Katy-t. Az apjuk elment. Mami ezt mondta. És nem volt hajlandó több szót fecsérelni rá.
A pulóver szürke volt. John kedvenc színe. Az elején nagy fekete, dőlt betűkkel a „Jojo” felirat. Mami nevezte így mindig.
Nem jó, ha Mami haragszik – gondolta magában John, miközben a cipős szekrényben kutakodott. John tudta, ha Mami rájön mi történt, akkor jönni fog a BÜNTETÉS. Azt pedig mindenféleképpen el kell kerülnie.
John két hónapja múlt el negyven éves. Csökkent szellemi képességei miatt kisgyermekkorától kezdve ápolásra szorul. Önállóan nem képes hosszútávon ellátni magát. A felügyelettel nem volt gond, amíg Katy otthon volt. Már fél éve semmi hírt nem kapott felőle. Mami pedig kerüli a témát. Mami megharagudott rá. Húga megismerkedett egy fiúval. Mami tiltása ellenére találkozgatott vele.
– A férfiak rosszak – szokta volt mondani – nagyon rosszak. Sok-sok baj történik miattuk. Ha Isten nem lenne ilyen kegyelmes már rég kiirtotta volna őket.
Sokat veszekedtek Mamival. Nem egyszer fordult elő, hogy Mami meg is büntette a húgát. John a szobájában feküdt az ágyán. Kezeit rátapasztotta a két fülére. De ennek ellenére is hallotta Katy sikolyait. Sajnálta testvérét, de Mami azt mondta, hogy megérdemelte.
A BÜNTETÉS a pincében szokott történni. Katy számára mindennapossá vált a látogatás, de John is megfordult már ott néhányszor. Ám a zavart elméjében olyan mélyen elraktározta a megrázó emlékeket, hogy képtelen volt emlékezni rá. Csupán a fájdalom maradt meg benne. És ordított.
A vér fémes íze.
A pince tiltott hely. Akárcsak Mami szobája. De ő most dolgozik. John-nak pedig sürgősen meg kell találnia a pulóverét, mielőtt hazaér. Lassan komótosan indult el a terasz felé. Mami szobája egy különálló épület volt. Ahogy kilépett, a lemenő narancssárga nap cirógatta az arcát. Terasz előtti kiskertben vidáman döngicséltek a darazsak. A tavasz nyárba fordul, és John szerette a nyarat. Minden olyan vidám és szép. Maga a természet olyan szemkápráztató. Minden zöld és csupa fény. John elmosolyodott és elővillant szétálló, hiányos fogsora.
De nem. Most nem szabad itt leragadni. Meg kell keresnem a pulóvert – nógatta magát, de először a lábai nem engedelmeskedtek.
-Nem szabad bemenni oda – súgta egy hang távolról a fejében.
– De muszáj – mondta ki hangosan reszelős hangján – Meg kell találnom. Nem akarom a BÜNTETÉS-t.
Nehezen sikerült indulásra kényszerítenie alsó végtagjait, de majdnem orra bukott a teraszról. De még időben sikerült visszanyernie az egyensúlyát és elindult. Az épület sötét árnyékot vetett rá.