Dédike… Mosoly nélkül ki sem lehet ejteni ezt a szót. Már életében fogalommá vált. Két világháború, egy forradalom s úgy összességében az egész neveletlen, komisz, kamasz, XX. század.
Ma egy kőgazdag család palotája áll azon a helyen, ahol a "hasalós szilvafa" kertjében valaha oly' jóízűeket játszottunk. Akkora volt a "part", hogy ha a tetejéről nekifutottunk, percekig képtelenek voltunk megállni. A fejvesztett rohanásnak csak a Fő út síkja, vagy egy hatalmas bukfenc vethetett véget. De télidőben a szánka (nem illik szánkót mondanom, mert hisz a dédi portáján vagyunk most), szóval a szánka azonban az utat is "átvitte", mint a nyíl. Olyankor a túlparti árkok valamelyikében csattantunk. De véget érhetett a rohanás, a szánkázás, mégis volt egyvalami, aminek semmi sem tudott véget vetni: a kacagásnak.
Aztán múltak az idők, változott a világ. A "hasalós szilvafa" lett az első áldozat. Mielőtt azonban jöttek a munkagépek, egy vézna kisfiú kiáltott be gazdagékhoz. Jólnevelt volt, ezért nem hatolt be a területre, amelyet még mindig az ő dédikéjének "mohotkás" kerítése ölelt körül. Inkább kiabált, míg be nem eresztették, hogy az egész környék összeszaladt már. Végül bebocsájtást nyert gyermekkora egyik letűnni készülő, fájdalmas, tiltott színhelyére. Vizsla felnőttek gyűrűjében lépdelt az imádott kamillapázsiton, tudva, hogy utolsó útja ez itt. Majd (nem értette senki) leborult, s kutatni kezdett.
Végül egy maggal a koszos kis markában egyenesedett föl. "Ha nem hajt ki, úgy vigyázzanak, hogy visszatérek!" – dörögte vékonyka hangján, s távozott, hátra sem nézve.
Így történt.
Kihajtott a mag. Egy távoli kertben. És senki nem akarta, senki nem várta tőle, de a szilvafácska hasalva kívánt nőni. Szűcsjóska nekifogott megkarózni, fegyelmezni, de a kisfiú kihúzta a karót a földből, leoldotta a drótot. A dédike fáját nem szabad megkötözni! Ha a kisfiú eltűnt, s az anyja kereste, a kiséva csak annyit mondott rá: biztosan a "hasalós szilvafán" alszik; ott álmodja a legszebbeket.
14 hozzászólás
Ez is igazán jól sikerült, szeretetteljes "fénykép", kedves Laca!
Láttam magam előtt, mintha valóban fénykép lenne.
Köszönöm az élményt!
Szeretettel: gleam
Kedves Gleam!
Én köszönöm megtisztelő figyelmedet, buzdító jelenlétedet. Örülök, hogy tetszett a kis történet, s hogy "látható" volt. 🙂
Laca ⚘
Kedves Laca!
Mennyi mindent elmond egy fénykép, csak csalogatja elő az emlékeket. Bevallom őszintén, a könnyekig meghatott ez az írásod (is). Az nyilvánvaló, hogy a hasalós szilvafán a legszebb az álom.
Nekem is volt szilvafám (nem hasalós), de még fotó sem maradt róla, csupán az emlékeimben él, még ma is.
Szeretettel voltam,
Ida
Kedves Ida!
Én meg bevallom őszintén, hogy ezt az emléket magam is csak a lelki képtáramban őrzöm. A sorozatnak ugyan a "Fényképek" címet adtam, de darabjait mind szívemben őrzött emlékeimből merítettem. Így próbálom megörökíteni ezeket az emlékeket, pillanatokat.
Nagyon örülök, hogy tetszett, s szívből köszönöm figyelmedet. 🙂
Laca ⚘
Kedves black eagle!
Sokunknak van, vagy lehet hasalós szilvafája! Mivé is lennénk nélküle, és nélküled, aki meg is írta!
Baráti jókívánságokkal, és elismeréssel: pusztai
Kedves Pusztai!
Nagyon örültem ittlétednek, megtisztlő figyelmedet és buzdító szavaidat szívből köszönöm. Minden létezhető jót kívánok én is.
Laca 🙂
Szia Laca! 🙂
Nagyon tetszenek ezek a bensőséges történeteid, ahogy kiteríted elénk a gondolataidat.
Azon túl, hogy átérzi az ember, meghatódik, sokat lehet tanulni belőle. Tiszteletet, ragaszkodást, hagyományőrzést, szeretetet… sorolhatnám tovább. Megmutatod önmagad, sőt, példát mutatsz.
Jól ismerem tollad varázserejét, mégis rácsodálkozom ezekre a rövid prózákra mert annyi mindennel töltöd meg őket, hogy egy egész (vagy több) emberöltő jelenik meg előttem. Arra késztetsz, hogy lapozzam fel saját albumaimat, emlékezzek, gondolkodjak, értékeljem az elmúlt esztendőket. Engem is nevelsz.
Köszönöm, hogy bepillanthattam féltve őrzött fotóid közé. 🙂
Szeretettel: Kankalin
Szervusz Kankalin!
Itthagyott soraidat nagyon figyelmesen elolvastam, s szívemből köszönöm. Bőségesen hagytál itt gondolatot, érzést. Összeölelem őket, magammal viszem a belső szobámba (tudod, van az a buborék), s ott körberakom velük magamat.
Köszönöm megtisztelő figyelmedet. Tudom, sok a dolgod, sokat vállalsz. Mégis jut időd ránk, nemcsak arra, hogy olvass minket, de arra is, hogy buzdíts. Megtisztelő és szívmelengető, hogy itt jártál. Örömmel láttalak.
Laca 🙂⚘
Szia Laca!
Ezért is köszönet.
Üdvözletem!
Kedves Szabolcs!
Jelenléted mindig öröm. Szívből köszönöm megtisztelő figyelmedet. Nagy örömmel láttalak.
Laca 🙂
Kedves Laca!
Könnyekig meghatott ez a "fénykép". Láttam, írtad, hogy így örökíted meg az emlékeket. Eszembe jutott az én dédim "hasalós szilvafája". Még nem épített senki a helyére, de az emlékek nekem is csak a szívemben élnek róla. Bátorítanak az írásaid, hogy leírjam őket, mielőtt elkopnak. Köszönöm!
Szeretettel,
Anna
Kedves Anna!
Köszönöm megtisztelő figyelmedet. S annak szívből örülök, amit alább megfogalmaztál. Én köszönöm!
Bizony, megéri lejegyezni őket, mielőtt elkopnak. 🙂
Laca 🙂
Szia Laca!
Tudom, hogy már jártam itt, és nézegettem a fényképeket, de akkor is, úgy döntöttem, hogy ismét jövök, na.
🙂
Szóval, ha lehet kérni ilyet, akkor várom a folytatást, mert létezik ilyen függőség is, hogy egy alkotás felsazbadít.
Szeretettel: Szabolcs
Kedves Szabolcs!
Végtelenül örülök újbóli látogatásodnak, s végtelenül jólesnek szavaid. 😊
A tavalyi évben két sorozatom is megszakadt; törést törés követett. Lélekben mindig tervezem a folytatásokat, de valami sosem kerek. Bizonyára az erőgyűjtés időszaka ez; az én tollam valahogy nem képes még megszólalni. Buzdító szavaid azonban most visszaraktak egy téglát a "ledőlt toronyba".
Nagyon köszönlek! Öröm számomra, hogy a Fényképek visszahívtak.
Laca 🙂