Másnap halk madárcsicsergésre ébredt a környék. Én a magam részéről egy légpuska hangjára, amit követően egyel kevesebb rigó éneke teszi hangulatossá a kertvárosi életet.
– Kurva madarak! – ezek már a szomszéd szavai voltak, amint állt az ablakban és épp a légpuskáját készült elpakolni. Ez a hülye pali azzal szórakozik, hogy rendszeresen madarakra lövöldözik. A környék elég nagy része tart is tőle, mert valami nincs rendben a fejével, de hát amíg csak légpuskával lövöldözik, nem nagyon lehet mit tenni ellene. A helyi állatvédők ugyan már többször feljelentették, de sajnos nem sok sikerrel. A rendőri lépés megtörténését még azzal sem sikerült előmozdítani, hogy az egyik leghevesebb aktivista egy röplapon le „ökofasisztázta” a csepeli rendőrfőkapitányt, aminek annyi következménye azért van, hogy az illetőt – már az aktivistát, nem a céllövőbajnokot – most keresik a zsaruk, izgatás, vagy mi bűncselekménye miatt. Annyira egyébként nem kereshetik nagy erővel a figurát, mert én majdnem mindennap összefutok vele a közértben…
Azért a keddeket jobban szeretem a hétfőknél, hétfőn még a szex sem az igazi. De akármilyen nap is legyen, tanulni kellett. Amit meg is próbáltunk Fanni-val egy szobában – hogy mit keresett otthon? A hét további részében az érettségire készülőknek nem kellet suliba menniük – de öt perc elteltével össze is voltunk gabalyodva, így inkább a nyugodt tanulás érdekében távoztam a nagyszobába. Egy fél óra elteltével…
De annak megvannak a hátrányai, ha az ember nem a saját szobájában végez nagy koncentrációt igénylő feladatokat. Például összefuthat a hugával, akinek elmés-epés megjegyzései lehetnek.
– Te meg minek tanulsz? Úgy sem marad meg semmi a fejedben.
– És te mit keresel itthon? Nem emlékszem, hogy a szobafogság az iskolába járás alól is felmentene.
– Beteg vagyok.
– Ezt én már régóta tudom, de az elmebaj még nem mentség az iskolából való hiányzásra.
– Ha-ha, de vicces vagy. – fanyalgott – Csak gúnyolódtam veled, ha nem vetted volna észre, de a te fejed még azt sem fogta fel. Szünet van.
– Május közepén?
– Mondtam én, hogy a suli adott nekem szünetet?
– Nem, de azt sem, hogy Anyuékkal ezt tudattad.
– Mert nem is, de te sem fogsz szólni róla!
– Elméletben ez így elképzelhető, de az esélye folyamatosan esik amig itt állsz mellettem.
Na ez hatott. Hála a jó égnek lelépett, úgyhogy tanulhattam tovább. Na nem mintha abban olyan nagy öröm lenne.
A szerda kábé ugyanezzel ment el, aztán jött a csütörtök. Ezzel még nem mondtam semmit, a szerdát általában a csütörtök követi, de ez egy nem mindennapi csütörtök volt. Fanninak be kellett mennie a sulijába elintézni valamit a titkárságon, hogy mit arra én már nem emlékszem, de azt hiszem nem is ez most a fontos. Amíg ő intézkedett én kimentem a kertbe sétálni. Négy évig jártam én is oda, és furcsa volt abban a nyugalomban sétálgatni ott, hogy a falak között most nem engem kínoznak. A nagy sétálgatás közepette elhaladtam a földszinti tanári szoba ablaka előtt, ahova bepillantva olyat láttam, hogy tátva maradt a szám. A volt tesitanárom épp készült rámászni a volt biosztanárnőmre! Mivel semmi erőszak jellegű nem volt ebben a cselekményben, nem léptem közbe, inkább figyelő álláspontra helyezkedtem. Most miért néztek ilyen rosszallóan?! Ki tudja, hogy mi mindent tanulhat az ember ha megfigyeli egy biológiában és egy tornában jártas ember ágy, vagyis ez esetben asztaltornáját. Gézu bá’ gyakorlott mozdulatokkal fejtette le Katásról az iskolai köpenyt. Nem úgy nézet ki, mint aki először teszi ezt. Közben vadul csókolóztak. Az igazat megvallva bombanő ez a Katás, de tanárként olyan szemét volt, hogy ez a tény valahogy sohasem tűnt fel. Miután a felsőruházat lekerült mindkettejükről elérkeztek ahhoz a ponthoz ami a férfiaknak – kivéve persze engem! – a gondot szokta okozni. A melltartó! Gézu bá’ sem viszonyult másképp a kérdéshez, és bizony amilyen nagymenőnek tűnt a köpeny levetése közben, annyit bénázott most a cicifixszel. „Vedd már le te béna barom!” gondoltam magamban. Így jobban megfigyelve mostanra kezdtem kíváncsi lenni Katás melleire, de biztos vagyunk ezzel így páran, köztük, mint kiderült Gézu bá’ is. A melltartó végülis lekerült, mondjuk nem férfi kéz által, de akkor is. És a látvány pucéran sem volt kevésbé tetszetős, mint ruhában. Na jó mégsem pucéran, mert a bugyi az még rajta maradt, de sajnos az most nem is került le róla. Valami állat tanárnak épp most akadt dolga ebben a szobában és elkezdett szöszölni a kulccsal, tette mindezt olyan hangosan, hogy az ablakon keresztül is hallani lehetett. A bénázásból, ha nem is derült volna ki később, már tudtam, hogy ki az. A Brückner a fizikatanár. Mindenesetre a gerlepár férfitagja kevéssé gáláns módon ellökte magától Katást, aki átbukfencezett az asztalon és egy széket érintve, hatalmas nyekkenés kíséretében a földön landolt. Közben Gézu bá a köpeny lefejtéséhez hasonló vehemenciával rángatta magára a nadrágot, ami kábé annyira volt sikeres, mint a melltartó levétele. Persze a sikertelenség oka az is lehetett, hogy a már többször említett bajos ruhadarabot a többi ruhával együtt Katáshoz kellett juttatnia. Mire Brückner tanár úr hatalmas „Heuréka” felkiáltás kíséretében átjutott az addig akadályként szolgáló ajtón, ők már többé-kevésbé sikeresen fel voltak öltözve. Mondjuk Katásnak csak a köpenyt sikerült felvennie a többi ruháját berugdosta az asztal alá. Így viszont bárki láthatta, hogy nincs rajta melltartó. Legalábbis az én helyzetemből ez tisztán kivehető volt. Nem úgy Brückner tanár úr helyzetéből. Ami persze figyelembe véve, hogy még látta Lenin-t, talán nem is olyan meglepő. Azért van amit észrevett.
– Nagy kartárs a felesége nem szólt, hogy félregombolta az ingét?
– Izé… Nem, köszönöm, hogy tudtomra adta.
Katásra nézve azért mégis volt amit észrevett:
– Nemcsák kartársnő! Milyen példát mutat maga a diákjainak?!
– Mi… mire gondol? – kérdezte az abbéli rémületében, hogy most aztán lebukott.
– Fésülködjön meg, és tegyen fel kevesebb rúzst! Ez egyébként magára is vonatkozik, Nagy kartárs!
Szóval ha hiszik, ha nem, nem vette észre, hogy mi zajlott az asztalon alig két perccel korábban. A megszégyenült párocska villámgyorsan elhagyta a szobát, tata tanár úr pedig odaszáguldott az asztalához, amit már nem volt időm végigvárni, mert megjelent a kertre nyíló ajtóban Fanni.
1 hozzászólás
Mit láthattál Te abban a suliban?:) Szárnyal a fantáziád.
Jó volt, tetszett!
Üdv. Ida