Pillantásunk töri meg a csendet,
figyelem magával vívott harcát,
érzi lelkében a lépéseket,
engedje, hogy vetkőztessem arcát.
Elrejtőzik a fegyelem mögé,
mert csak ostromolta a szenvedés,
elbújik a gyertyalángok mögé,
minden napja érzelem-temetés.
Kezem az igazságért szomjazik,
mégis szótlanul tűri az ajka,
ujjaim súlya kibontakozik,
földre hull mérgező vasálarca.
Arcát frissíti két puha kézben,
a bizalma égeti lelkemet,
szemével mindig mélyen nézzen,
s higgye, létezik tiszta üzenet…
7 hozzászólás
Jó dolog, amikor egy kapcsolatban odáig jutunk, hogy le tudjuk vetni álarcunkat. Szépen megírtad ezt.
Tiszta tekintet, tiszta üzenet. Szép a versed, Andika.
Versed is olyan, mint egy tiszta üzenenet,
Álarcban, s anélkül szereted kedvesed…
Már maga a vers egy tiszta üzenet. Szép 🙂
Ez talán gépelési hiba lenne?: Arcát frissíti kép puha kézben,
Gondolom két puha kezében-ről van szó 🙂
Csatlakozom, szép versike, grat!:)
Bizz, és az álarcok lehullnak!
Szép lelked megérdemli!
Gratulálok!
A.
hm… látom pontozás a vége, tehát van még folytatás, vagy már meg is volt… és ilyenkor az a legszomorúbb… hogy egy ilyen történetet, a hálátlanság követ legtöbbször és te maradsz magadra, miközben ő felépült és vígan repül tovább, szemetesládát hátra hagyva… csak kívánom neked, hogy ne így történjen/remélem, hogy nem így történt… bár meg lehet szokni a felmosórongy szerepét… idővel 😀