A szélbe fúrom arcomat…
Átkarol kezeivel, ölel, tisztít,
elfújja fájdalmaim
Teleszívom tüdőm a tavasszal…
illatok árja tölti fel
lényem boldogsággal
Felnézek a tiszta égboltra
Elnyeli tekintetem a magasság…
apró vagyok, senki a mindenségben
És jó feloldódni, jó senkinek lenni
Ölébe vesz a világ,
csitít és szeret…
Szívemhez hajol szelíden és
megsúgja neki a titkokat
a békét, s az éneket.
2 hozzászólás
Nagyon szép…gratulálok!
Üdvi: dp.
köszönöm 🙂