Lelkek szárnyaltak az éjjeli széllel
Kacérkodtak végtelen messzeséggel
Átölelték egymást így repültek bátran
Bekopogtak ablakomon,megpihentek nálam
Hozzám szóltak,de én néma voltam
Álmokba burkolózva forgolódtam
Lelkem sikított, szabad akart lenni
Engem elhagyva,velük menni
Nem engedhetem, hogy velük menjen
Hogy élhetnék tovább ha lelkem nincsen
Bucsut intett nekik, s szomorúan nézett
Megörizte magában ezt a csodás képet
Együtt vagyunk mi így ketten
Én, a lelkem, szeretetben
3 hozzászólás
Megdöbbentően mély érzések lapulnak a versben.NÉha én is úgy érzem,hogy szeretnék elszállni a szabad lelkekkel,de nem szabad sosem feladni az életet:)
Nagyon tetszett a versed!
Szeretettel:Henkee
Kedves Stevee!
Nagyon mély érzéseket tár fel a versed, nagyon szép köntösben.
Örülök, hogy ismét olvastalak.
Nah most elolvastam és fel is fogtam,csatlakoznék Henkee véleményéhez igen sokan szállnánk el de nem lehet..:( nagyon szép vers!!