Földre hullnak a fekete szárnyak,
Élet és halál harcba szállnak,
Karjába zár egy csuklyás alak,
A kaszással osszad meg ágyadat!
Vér ízű csók, akár egy fojtó kötél,
Rabságban tart, de szabadságot remél,
Őrülten vágysz egy szebb világra,
Sötét szíved lüktet, átkot szórsz a mára.
Az én csillagom is megkopott, nem ismerem mi jó
Hívogat a kárhozat, a menny illúzió!
Rég elhalt a fény, magában tart az éjszaka,
Szárnyalj! Légy szabad, lelkem fekete angyala!
10 hozzászólás
Kedves Doreen!
Hátborzongatú hangulató vers, tetszik.
Rozália
Igen, tényleg hátborzongató, tele van ellentétekkel. Az utolsó két sor azért tetszik nagyon, mert a rím tök jó, és a végén van a lelkem fekete anygala, a cím. Üdv. Zemy
Sziasztok! Köszi mindkettőtöknek. 🙂 Akkor elértem a célom!:)
Azért is kellenek a rossz esték, hogy ilyen remekbeszabott gondolatok szülessenek.
üdv:Roni
Kedves Roni!
Örülök, hogy tetszik a versem, köszönöm a hozzászólást!
Minden rosszban van valami jó, a rossz estéd pozitívuma, hogy megszülettek e sorok. Gratulálok! Nagyon tetszik a versed, átéreztem, mit éreztél akkor!
Kedves Doreen!
Jó vers, klassz rímekkel, főleg az utolsó versszakéi tetszenek! Teljesen átjön a hangulata (illetve a te akkori hangulatod)
Üdv: Borostyán
Köszönöm Borostyán! 🙂
Kedves Doreen!
Jó kis vers.A hangulata az egész vers.Elképesztően jó.
Máskor is jövök hozzád olvasni.
Barátsággal:Ági
Szervusz Ágnes!
Köszönöm. Nem tartom a legjobb versemnek, de örülök, hogy tetszik 🙂