nem is tudom, miért írok most sietve Neked
miközben lepereg előttem egykor kérges életem
hol találom meg majd a hőn várt megbocsátást
hordozom a terhet, mint őszbe hajló csiga a hátát.
mikor eljön az este, magával ragad a vágy
hol tested buja dombjainak emléke vadul vár
éreztem, és érezted a a sóhajokat csillogón
arcunkon az öröm viháncolt üdén-ragyogón
kérted, és vártad a kezem minden percben
miközben érzéseim vadul veszekedtek
nem tudtam, melyik felem győzedelmeskedik
szívem hasadt, repedt, lelkemben esteledik
láttam a szemed, és tetszett, amit láttam
igyekeztem adni, mit lehet, semmit nem bántam
de kevés voltam Neked, most mint egy galád
mert rohantam, várt itthon engem a család
nem tudtam, meddig tart, és milyen mély lesz
csak azt tudtam, hogy zavart lelkemnek kellesz
és nem akartam én megbántani soha senkit
próbáltam a legtöbbet adni, most csak ennyit
s tudom, hogy a vágy egy hatalmas fal elmémben
és nincs talán semmi, mi ettől megvédjen
és bár gondolatban játszottam az együttléttel
majd' összeomlottam, míg fiam szemébe néztem
mert lelkem vajúdik, most szül végzetet és vezekel
számon kér mogorván, mit mikor tettem meg
s hiányod ott lobog égve folyton körülöttem
míg ezt a csorbát bensőmből ki nem köszörültem
szenvedve lépkedek és nézek szét a világban
hallom hangod, ahogyan selymesen kiáltja
az érzéseinket, emlékeinket, nevetve-sírva
ezt viszem egyszer majd magammal a sírba
hol majd eltöprengek magányban az élet értelmén
mit tettem egykor, s vajon újra megtenném
válasz persze hiába is lesz ott a csöndben
csak hallgatom a porhanyósan zörgő földet
és most…
jégkristályok csilingelnek
a hópihék szöszmötölnek
és arcod reményért kiált
míg emlékem Rád vigyáz
vakolat mögött életem
hol kopott kérgese lepereg
bezárom őt egy jégvázába
s átadom a nap sugarának
hol majd az összefonnyad
koszos jégbe félve roppan
s felnézek a fák csúcsára
szemem nevet; talán utoljára
nincs bocsánat, nem lehet, ez a sorsom, végzetem
de amit kaptam Tőled, érzést, áldom az életet
mert csodát tettél, adtál, s nem követeltél
miközben cserben hagytalak, s meg nem köveztél
lelked díszként ragyog bennem, mint egy csillag
mígnem életem egy szürke nap el nem illan
nem is tudom, miért írok most sietve Neked
miközben lepereg előttem egykor kérges életem
3 hozzászólás
István, nemrég hallottam egy rádióbeszélgetés kapcsán, hogy a nők azért tudják könnyebben feldolgozni a csalódásaikat (akár magukban, akár másban), mert a többi nővel „kibeszélik” magukból. Mondják, mondják, mondják…és kapják az együtt érző visszajelzéseket, akár „megérdemlik”, akár nem. A férfiak pedig, állítólag magukba fordulnak. Ezért is jó, hogy kiírtad magadból és elmondtad (magadnak, neki és) mindenkinek. Igazából egy pszichológus sem tesz más, CSAK meghallgat. Egyszer, kétszer, sokszor…
István!
Nem tudom erre mit lehet írni. Vagy feloldozod magadat, vagy nem? Ha eldöntötted,hogy bűn amit tettél, akkor tedd jóvá, ha meg nem tartod bűnnek akkor gondold szép emléknek. Ilyen az élet.A szabad akarat néha tévutakra vezényel de onnét vissza lehet találni. A fiad szeme a jelzőfény,- talán ott a helyed, de te döntesz. Minden esetre ha most így világgá kiáltottad, gondolom megkönnyebbültél.
Félre ne érts, nem ítélkezek., csak próbáltam megfejteni a háborgó lelkedet.Szép napokat!
Szeretettel üdv:hova
Köszönöm a szép szavakat mindenkinek!
Igen, megkönnyebbültem, ez nem vitás, de hát mindenki tudja, miről is írtam, beszélek, mit érzek…ezt nem lehet befolyásolni, illetve aki tudja, az nem is érzi igazán…
De igyekszem a jó bárány lenni, igyekszem!
Csak több időm lenne…