Aszfalt kígyó
végtelen ábrándja
az elhagyott kereszteződésnek.
Lámpák villogó,
mogorva magánya
simul fejemnek.
Kifosztott utca-folyó,
az autók hiánya;
szinte fáj e csend.
Kipirultam, s totyogok,
mint gyámoltalan –
megadtam magam a télnek.
A vágó idő arcomnak ront,
ijedt macska-körmeit odavágja
(- szememnek).
A hideg, lelket bont,
az egyedüllét karját nyújtja
lefagyott kezemnek.
Nem, nem adom!
Kell, hogy fújja
még a szél a meleget.
Mégis itt tapogatok,
hol a fagy kútja
kohol Égtelen nagy meleget…