Néha visszajön egy időre az ősz,
megfésül, és derűsen megcirógat…
De nézd, búcsúzik! Most azonban végleg,
ám még dalra fakasztja a rigókat.
Lehunyja pilláit, pihen, szendereg,
nem hallja azt, hogy monoton fú a szél.
Bent vidáman sistereg a kandalló,
kint sebesen jár, ropja a baltanyél.
December van, fázón borzongnak a fák,
testes a csend… Odanézz, már havazik!
Megviselt orcák mosolyra fakadnak,
szeretet perzsel, múlnak a bajaik…
2 hozzászólás
Kedves Zsuzsa!
Nagyon jól sikerült a ´természet ´szendergését kimutatnod!
“De nézd, búcsúzik! Most azonban végleg,
ám még dalra fakasztja a rigókat.”
Igen szendereg még csak a természet,mielött téli álomba
merülne!
Gratulálol:sailor
Legyen szép estéd!
Kedves Zsuzsa!
Ismét nagyon hangulatos verset hoztál elénk.
“Odanézz, már havazik!
Megviselt orcák mosolyra fakadnak,
szeretet perzsel, múlnak a bajaik?”
Nagyon jó a meglátásod. Valóban öröm nézni a hulló havat, mely befedi a szennyet és a fehérsége szinte megtisztítja a lelket is. Minden világosabb, fényesebb és szebb. Sajnos manapság nem tart sokáig ez az élmény, de ha mégiscsak meglátogat bennünket, egy kis örömöt csempész a szürke hétköznapjainkba.
Szeretettel: Rita 🙂