(Natália válasza Igornak)
Aranypalástot ölt a nap alja,
Elém terült az ifjúság, a kajla.
Bohó s mohó. A múltba mártanak
a partok, hol hajnalonta vártalak,
Kikötő-dalokra búg a régi dokk,
megannyi név, kit máig nem tudok,
asszonyok, a régi, múltba fúlt nevek,
s Te súgtad mindeniknek azt, hogy „hű leszek"…
Visszajössz-e, féltem oly sokat,
más partokon, ha régi csók fogad
s elfelejted mind, mi én vagyok:
a titkokon telített hajnalod.
Homokba fúlt a vágy, a szenvedély,
kihalt a part, azért, hogy értem élj,
de tudtuk azt, hogy egy napunk maradt
s maradtam ott, a nyers magány alatt.
Szobámba s naplóba zárt a félelem
ezernyi sort, míg nem vagy itt velem.
Kihűlt teát, rumot hozott Anyám,
keserve-kínja gyűrt erőt reám,
velem figyelt, az éji fényeket,
midőn a Hold az égre lépeget,
s kigyúlt az arca napra nap, mikor
a dokklegény fütyült, hogy „Jött Igor!”
Most itt a kert, a ház, a nagyszoba,
s nem érdekel, mert nem vagy itt soha.
Nem vagy itt, csak én s a Gyermekek,
időm a tengeredre elpereg.
Maradj, maradj, s a csendes éjjelek
örökbe forrva Véled égjenek,
s ha hajt a véred, néha menj tehát,
hagyj nekem rumot meg hűlt teát,
hogy újraírjam így az álmokat,
egy átirat, ezernyi változat,
szeretlek így, és úgy is, bárhogyan,
mint dobbanást a szív, ha megfogan,
***
Sok éve már, hogy asszonyod vagyok,
de égnek itt a rumba forrt dalok,
eső cirógat régi, nyűtt ereszt:
nyakamban mindig itt a JegyKereszt,
s a hangod is, az újraírt dalon,
nincs magány és nincs az „all alone”,
aranypalástot ölt a nap alja,
ha nevetve súgod ritmusod: „Natalja”…
4 hozzászólás
csodaszép vers
gratulálok
Mesterművet alkottál. Élvezettel olvastam.
Szeretettel: Kata
Játszivers – de mégsem az…
Köszönöm.
…a mesterien leírt, versekké fogant gondolataid rajongója lettem.
Ennél többet nem is mondok, csak annyit még: köszönöm!
Szeretettel, Inda.