Én nem mondom, hogy élj a mának,
És nem mondom, hogy oka van minden hibának.
Nem súgok füledbe temérdek szerelmes szót,
Csak úgy ölellek, mint medre a Sajót.
Az én szerelmem néma szerelem,
Nem szólok, nem is tehetem,
Hisz megtörném talán azt a meleg csendet,
Ami ily’ szerelmet bennem, s benned teremtett.
Szeress így, ordítva saját csendünket,
Ami ölel, szorít, egymáshoz nyom bennünket,
Hogy érezzük, Te és én együtt, csak együtt létezünk,
Egymás nélkül, csendünk nélkül rögtön elveszünk.
A mi szerelmünk néma szerelem,
Vagyok Neked, s Te vagy énnekem,
Csókunkban így mélyen benne él:
Minket nem választhat el se nyár, se tél.
5 hozzászólás
Kedves Liz Reed,
“szerelmes szót” – “medre a Sajót” — ezt a rímet nem hagyhattam szó nélkül, nagyon-nagyon tetszik! Ahogy egyébként az egész vers, ez a bozasztóan erős kötelék, amit az olvasó elé társz, persze éppenhogy, egy apró résen pillanthat bele a kívülálló. Éppen így jó.
Gratulálok!
Üdv: banyamacska
Nagyon mély tartalommal feltöltött vers ez. Érezni benne nagyon a legbenső éned. Az egész vers lüktet, él… neked köszönhetően. Jó volt olvasni! Gratulálok: A.
Jajjjj nagyon szép:)))) Hát igen van hogy az emberek szavak nélkül is megértik egymást,az a legszebb szerelem ha így van!
Köszönöm mindannyiótoknak 🙂 örülök, hogy végre tudtam ilyen szerelmes verset is írni… 🙂
"A mi szerelmünk néma szerelem,
Vagyok Neked, s Te vagy énnekem"
Ez egyszerűen nagyszerű, ami ritka a mostani túlragozott világban. Gratulálok!
Üdv: Áfonya