Már lassan negyedik napja, hogy nem hagyta el a dolgozószobát. A csinos aszisztensnő mint egy gép hordozta a kávét, a harapnivalót. Néha csevegett, de Alex ilyenkor leállította.
Most a rövid szoknya alól sexisen kopogó lábak sem hatották meg. Asztalán ábrákkal, számításokkal teleírt papírhalmaz. Már kitudja hányadszor utasította a lányt, hogy hívja fel Morist, de ahogy kimondta, vissza is vonta azonnal.-Ne még, várjon! Valamit még meg kell nézzek, azután hívhatja!
Persze ez a „valami” újra óra hosszába tellett. Gyűltek a újabb papírcetlik. Mért, rajzolt és számolt.
– Ez nem lehet igaz!-morfondírozott hangosan. Ez lehetetlen, megőrültem volna, vagy tényleg egy óriási katasztrófa szélén állunk.
A lány leült a sarokba és valami süteményt majszolgatott. Néha felpillantott főnökére, de tudta, most akár meztelenül is ülhetne, nem venné észre. Mindig ilyen, ha belemerül a munkába. Talán most sokkal erőteljesebben, mint korábban. Valami eddig fel nem fedezett izgatottság is tükröződött az alváshiány miatt nyúzott ábrázatán. Mintha félne rettegne valamitől. Valamitől, amit a számításai beigazolni látszanak. Egyre izgatottabbnak látszott.
Hirtelen felugrott az asztaltól, odalépett a lányhoz és erősen szorítva belekapaszkodott a hosszú, kreolbarna női combokba. A lány az arcán érezte leheletét. Alex szemei akkor már rémülten kidülledtek. A lány az ijedtségtől mozdulni sem mert. Várta, vajon mi következik?
Alex mély levegőt vett, és remegő hangon megszólalt: Kislány, most már valóban hívja fel Morist. Nem akarok beszélni vele, csak egy üzenetem van, de ő tudni fogja mit jelent.
-És mi az üzenet-kérdezte a lány bátortalanul?
-1623-2011-csak ennyi és semmi több. Megjegyezte?
-Természetesen.
-Akkor rajta, hívja föl és utána haza mehet. – mondta mostmár kissé megnyugodva, és lassan elengedte a lány combjait, majd az ablakhoz lépett. Az utca szinte kihalt volt. A 46 fokos hőség már hetek óta kínozta az embereket. Naponta dőltek meg a hőmérsékleti rekordok, évszázados csúcsok.
A lány bediktálta az üzenetet, majd elköszönt és kilépett az ajtón. Alex még mindig az ablaknál állt. Látta, ahogy Morisz kocsija megáll a ház előtt. Pár pillanat és nyílt az ajtó. A két férfi megállt egymással szemben. Már mindketten tudták, amit rajtuk kívül még senki a világon. Percekig csak egymás tekintetét keresték. Moris szólalt meg először:
-Akkor tényleg igazak a számításaid?
-Igen. Sajnos nem tévedtem. A Föld valóban letért a pályáról. A pályaelipszis ilyen mértékű eltolódása egyre közelebb sodor a naphoz, és 2011-ben elérjük a kritikus hőfokot, amely már minden élőlény pusztulásához vezet.
-Most hogyan tovább?-tárta szét a karját Moris.
-Hiszen ezért hívtalak, tudod jól! Megszomjaztam, hozok valami hideget a hűtőből, és …és nem tudom. Valahol majd elkezdjük, időnk van bőven.
Igen, időnk az tényleg van. – bólogatott Moris és lehuppant a fotelba.
2 hozzászólás
Hát ez remek kis írás, végig nem tudtam mi lesz? Nagyon tetszett! Idő, mint a tenger!:))
Gratulálok!:)
A véletlen ajánlóban bukkantam rá, ez tetszik! Kicsit elgondolkodtat, kicsit humoros, és pont elég a terjedelme, nem terjengős, de kijön a csattanó. Élveztem.
Üdv, Poppy