Stefan George:
[Gemahnt dich noch das schöne bildnis dessen]
Gemahnt dich noch das schöne bildnis dessen
Der nach den schluchten-rosen kühn gehascht,
Der über seiner jagd den tag vergessen,
Der von der dolden vollem seim genascht?
Der nach dem parke sich zur ruhe wandte,
Trieb ihn ein flügelschillern allzuweit,
Der sinnend saß an jenes weihers kante
Und lauschte in die tiefe heimlichkeit.
Und von der insel moosgekrönter steine
Verließ der schwan das spiel des wasserfalls
Und legte in die kinderhand die feine
Die schmeichelnde den schlanken hals. |
Stefan George:
[E szép képmás vajon emlékeztet…]
Ezen szép képmás vajon emlékeztet
Rá, ki tudta szurdok-rózsa báját,
Kit idő vadászatkor nem érdekelt,
Ki virágnak felhabzsolta nektárát?
Ki park után csak megpihent a helyén,
Túl messze vitte egy szárnyvillanás,
Ki mélázva ült ama tó peremén,
És fülelt, mi a titok, ami más.
És mohos kövek zátonyára érve
Otthagyta a hattyú vízesés szavát,
És lehajolt a finom gyermekkézbe,
Mely dajkálta karcsú nyakát.
(fordította: Tauber Ferenc) |
2 hozzászólás
“lehajolt a finom gyermekkézbe,
Mely dajkálta karcsú nyakát.”
Tetszéssel és szeretettel: Rita 🙂
Köszönöm, Rita!