Egy különös asszony,
szemének távolsága,
álomsúlyú ladikokra várva.
Fehér kertjének színei
bennünk kavarognak.
Az Idők lepedőjét hajtogatja,
rendezgeti, tisztán tartja.
Mint puha pamacs-felhők
végtelen raja, napjaink
tarisznyái fehér tájak
felett lebegnek nálad.
Lám tarka esőként
végül rápettyeznek
parcelláidra, amint
életünk indái rákúsznak,
szűzi tested körömágyaira.
Hajnal előtti sterilségben ül.
Öle fehérséget szül,
övé a vászon,
mi lábad elé vetül.
Hátralevő Idő Anyja.
Korgó törmelék zátonyaidon.
utazók nyelvvel graffiti-waltzert
karcolnának sóttalan óceánjaidon.
Moirák nénje, a jövő énje.
Én nem tudom űzi-e
nyugtodat a hold és a dagály.
Én nem tudom hallod-e,
nézed-e a fuldoklók jaját.
Te vagy-e, a meg nem írt történet,
vagy munkásnőként szabod a halál
varrodájában kimért vásznainkat?
Gyolcsod múmiaszerűen tekereg
leendő életem vázán.
Szőnyegem színes szálai felfutnak fehér hajadon.
Vagy minden jövendő szemberohan
velünk, hogy a pillanatban ütközzünk?
És te hatalmas mamutod tetején vezényled
felénk a világ végéről a jövő fiatalodó hordáját?
3 hozzászólás
Szia, gondolom ezt nem a cikkek közé szántad, csak véletlenül került oda. Érdekes versike, de nem rossz.
Szia Boer. Valóban nem, véletlen került ide. Majd írok a bennfenteseknek, hogy jó helyre kerüljön. Amúgy köszi. Számomra is érdekes, nade én írtam:)
Nekem nagyon tetszett! Van benne gondolat, ötlet, és tetszik a stílus amiben írsz! Csak így tovább!:)