Láttam, láttam szőke haját
És szemének villanását,
És szavai összefonták
E világnak minden báját.
Ő volt az, ki fogta kezem
Kezével, és súgta nevem,
S lelkébe gyűjtötte lelkem,
Szétfolyó homok-életem.
Ám mégis zöld tóba lépett,
Lelkéből hagyott egy tépett,
Megfakult, sárga fényképet,
Mozdulatlan, néma képet.
Nincs többé már szőke haja,
Csak léptének szellem-zaja.
Hideg ködöt kavar hangja,
Mint szárnyukkal varjak raja.
A zöld tó most nyugszik szépen,
Nincs, ki összefogja létem.
Aki volt: a tófenéken;
Ott nyugszik már réges-régen.
6 hozzászólás
Gratulálok!
Kerek egész!
Nagyon tetszik!
Zsolt
Jajj:(
Nagyon szép, és nagyon kifejező!
Benne van szíved lelked… sajnálom a történteket.
Szeretettel: A.
Szépséges a versed, az utolsó versszak különösen tetszik. Gratulálok: Colhicum
Kedves Davey a versed szomorusága az éke is egyben, nagyon tetszik. Gratulálok:)
Ezen nehéz túllenni! 🙁
Kedves Davey! A hideg futkos rajtam… Sajnálom a történteket. Gyönyörűen fejezed ki magad: "csak léptének szellem-zaja… nincs, ki összefogja létem." Gratulálok!