A múltba vész az este félhomálya,
mögötte úgy bukott alá a Nap,
akárha volna éltető varázsa
felejthetetlen égi pillanat,
amely sosem sötétül el, lobogva
a lét fölé emelkedik, csupán
aludni tér a csendes éjszakába,
a csillagokra bízva önmagát.
A délelőtt, hogy elszaladt, rohanva
szitált a férfiúi lét felé,
egén a fény erőt adott a harcra,
bohó reményt öregkorunk elé,
de lám, időre fáradó hitünket
nem edzi délutánra senki meg,
öreg karunk a lankadó erőnek
az esti félhomályban integet.
2 hozzászólás
Kedves Imre!
Nagyon tetszett!
Graulálok!
Barátsággal:sailor
Szép napot!
Köszönöm, kedves sailor.