– ilyen a szépség, s míg a galambok széjjelszaggatnak
hosszúra nyúlik az átkozott éjszaka
lehelj csak még több párafoltot az üvegre
hideg vagyok, mint minden hullás téli égen
sem a csorduló vér, sem te fel nem melegíttek
ilyen a szépség…párafolt, mely túlfűtött kazánok mellett
mit sem ér…a galambok hangosan csámcsognak felettünk
én talán elég hideg leszek neked –
4 hozzászólás
Akár egy hosszúra nyúlt gondolat, követi minden újabb sor a már megírt sorokat. Szomorú érzést kelt és egyszersmind valamilyen megmagyarázhatatlan nyugalmat is. Érdekes a téma, és szerintem jó a kivitelezés is.
Gratulálok: A.
Hát, hát, nem is tudom, mit mondjak. Nem tudok így külön írni a versedhez, de összegészében az a véleményem az írásaidról, mármint úgy látom, hogy ezek nem valami mesterkéltséggel kinyögött dolgok, hanme csak úgy jönnek belülről, lehet, hogy csak töredékek, mint szerintem ez, de jönnek, és szerintem van bennük valami, amiért különlegesek lesznek. Üdv. Zee
Üdv!
Az a jó ha tetszik! Jah, Zem kösz, hogy írtál hozzá, meg neked is kösz Angyalarcú, vagy inkább ne próbálkozzak fordítással? Legalább van bizonyíték rá, hogy gondolkodom :), hát remélni remélem, hogy nem igazán mesterségesek, ezt itt fenn azért írtam, mert már rég nem töltöttem fel ide semmit, persze ez túl prózai indok, maradjunk annyiban, hogy a billentyűkön való dobolás közben, szellemem szebbik része megszállta a kezem és gondolkodott helyettem is. Ok, hülye vagyok és sokat írok. Akkor most be is fejezem. Huh, de nehéz. mind1
Flex
Érdekes az írásod, szépségről írsz, mégis mindenben ott a hidegség, pedig az ember azt gondolná hogy meleg sorokat fog olvasni… Nem tudom mi válthatta ki ezt a versedet, de a hangulata végig nagyon tetszett, borzongató helyenként. Szép írás.
H.