Összegyűrt papíróceán hömpölyög
végig az asztalon. „Oh vacak pocsék mind!”
Letáncol róla a szép balerina:
kecses tündöklés, csupa grafit báj
forogja körbe a szobát. Drága kincs.
”Aránytalan idomok!” Szakad a csinos láb
ketté, megint ketté. Ajkairól suttogó ima
kúszik tovább füst szalagokkal a magosba.
Nem színtelen többé művi alakja.
Narancspiros lángok hamvasztva terjengnek
vászonlapról könyv halmazra.
2 hozzászólás
🙂 Az első két sor olyan, mintha az összes valaha volt illusztrálási próbálkozásomat írnád le (idővel rájöttem, hogy sajnos nem tudok olyat:))
Tetszik a versed, a lángok megjelenése a végén.
Üdv: Kalina
Köszönöm Kalina, kedves vagy. 🙂