Tehetünk fel kérdéseket
mindarról, hogy a magyar
irodalom miért nem
lépett be nyugathonba,
Petőfit és Jókait
miért nem olvassák ott,
ahol nagy Homérosz már
egy lerágott kutyacsont.
Fürkésszük át gondosan,
vessünk egy-egy pillantást
a nagy magyar műveknek
soraiba. Precízen
írjuk össze sorukat,
s lám rádöbbenünk arra,
hogy eme műveinket
idegen nép szívével
meg nem értheti.
Minden tollvonás, mivel
készültek véresek is,
magyar vérrel festve
jelenítik meg népünk
fontos történéseit,
s a nemzeti érzést,
mely körüllengi őket,
s ez az, mi gátolja
azt, hogy hazánk bárdjait
egy lapon említsék
világunk lantosaival.
Mindez megváltozhat,
költőink a nagy terem
színpadjára léphetnek,
harsányan ujjonghatnak,
hisz immáron a magyar
név is naggyá lett velük.
Az univerzalitás
teszi a művet naggyá,
mely által a művünk
nyugati néphez elszáll,
s oly sokan olvassák majd,
mint régen Tartuffot,
vagy éppen a Bibliát.
3 hozzászólás
Ne a rímeket és a költői eszközöket nézzétek, hanem a mondanivalót.
Azzal egyetértek…:)))))
Örülök, hogy így véled. :)) Bár megalkothattam volna a verset úgyis, hogy rímeljen és mondhatjuk úgy, hogy formailag is helyes legyen. Ám ezt most mellőztem.