Megremegnek az égen rekedt csillagok,
Kik egy új életért, egy szép álomért a mélybe ugranak.
Az ember nézi, ahogy zuhan egy-egy fényalak,
S szívében kiolvad a szilánkokkal teli jégdarab.
Önző ördögökkel és aranyos angyalokkal teli ezen színdarab.
Gyertyák és izzósorok bölcs fenyőkön kígyóznak
Szerelemtől megfosztott lelkek a fák tövében kínlódnak,
Míg hátul rég nem látott szerettek, barátok könnyeden nevetnek
Múlt, s jelen dolgaira morzsáznak, ragyogó szemeket egymásra engednek
Kacsint a vakú, s szabad a szív, s féktelen a képzelet.
Nincs harag, elveszik a Sátán botja.
A szeretet lesz legalább pár napra isteni szolga,
S az ember ad, kap, ölel, harap, sír, s kacag,
Mikor előkerül a szekrényből ezer emlékőrző kacat.
Karácsony peremén a szívben fény lobban, s elsötétül minden kirakat.