Sokat tépelődtem, melyik legyen az a hely, ahová elutazunk kikapcsolódni. Végül döntöttem. Bulgária! Napos part Nessebar.
Egy kedves ismerős ajánlotta, de valahogy mindig ódzkodtam Bulgáriától. Pedig sokszor elmondta, nyugodtan felveheti a versenyt más üdülőhelyekkel. Legyen az Olasz, Török, Görög Riviéra.
Egyik táskámban lapul a tartózkodás intézőjének a privát száma. Így olcsóbb direktben, mint irodán keresztül. Ez is egy félelmem volt mindig. Ki vállalja a garanciát arra, hogy minden a legnagyobb rendben lesz?Az utazási irodák általában kezességet vállalnak. Eltekintve egy két kivételtől.
Sok időm már nincsen tépelődni az időponton, ugyanis hamarosan letelik a pihenő időm, és hoppon maradunk.
Mivel Attila teljesen rám bízta a döntést, igazából, csak közölnöm kell vele a tényeket.
Felállok, átsétálok a szobába, és a táskáim előtt megállva gondolkodóba esem, melyikbe is raktam el a névjegykártyát. Erősen gondolkodom, mikor, és hol találkoztam Borival, aki átadta nekem? Ez segít, mert a táskáim, mint mindenkinek talán, alkalomhoz illőek. Egyébiránt táskamániás vagyok, no meg cipő, van egy pár tucat mindegyikből. Gondolkodóba esem.
Ó igen, a bank, a bankban találkoztunk. Előttem nyomta meg a hívószám gombot. Volt öröm, hiszen régen találkoztunk, és ami még nagyobb, most az egyszer kivételesen, sokan várakoztak még előttünk. Napbarnítottan virított a halványsárga ruhájában. Derekán egy barna széles öv emelte ki, kifogástalan alakját.
Még mindig olyan szép vagy! – mosolyogtam rá.
Köszönöm! Te sem panaszkodhatsz, Ágnes, de hova a fenébe tűntél? Épp a minap emlegettünk. Dolgom volt a biztosítónál, és szerettem volna egy kis protekciót, már ami a várakozást illeti. Kérdeztelek, de akivel beszéltem, nem emlékezett rád. Bambán meredtem rá, hogy a francba nem ismerhet? Pár pillanat múlva kiderült, új halacska. Segített mindenesetre, végül is úgy tudtam meg, hogy ágyő-t mondtál a cégnél.
Igen, már elég régóta megtettem a lépést. Tudod, nem ment semmi úgy, ahogy megérte volna talpalni. Nincs pénzük az embereknek. Ahol pedig van, azok a párna alatt melengetik. Kaptam egy lehetőséget, és éltem vele. Ápolok. Idős, beteg embereket.
Megéri? El sem tudom képzelni, mint azt sem, hogy a pénzvilágból átdobtad magad az egészségügybe. Kicsit meredek.
Megéri Bori, de ha azt gondolod, hogy ezt idehaza teszem, tévedsz. Külföldre kellett mindehhez mennem. A Németek tárt karokkal várják a gondozókat.
Csak úgy? Szakképzettség nélkül?
A családok nem igazán erőltetik a végzettséget. A kórházak, intézmények igen. A nyelvismeret viszont elengedhetetlen. Eléggé vegyes a felvezetés. A divatos rucik itthon a szekrényben, no, jó egy-kettő, azért beugrik a kofferbe. – kuncogok.
Te, hol jártál, hogy ilyen napbarnított vagy? Egyeseknek nagyon jól megy itthon. – ugrasztom a nyulat a bokorból.
Bulgária, drágám, Bulgária. Az ilyen kis irodakukac csóróknak oda jut jegy.
Ne beszélj már, van aki még a Balatonig sem jut el. – korholom szeretetteljes hangon. Köszörül egyet a torkán. Igen. Sikerült egy forró drótot megfognom, és ez a lehetőség, kihagyhatatlan.
Mesélt sokat, és mondta volna még tovább, de a cetli jelezte, a következő ügyfél Ő lesz.
Ágnes adok névjegykártyát, a Hotel elérhetősége, és akivel le tudod beszélni a nyaralást, ha egyszer úgy döntesz. Nem bánod meg. – kotorászott a táskában, miközben hadarta a mondanivalóját.
Remélem találkozunk, és nem olyan sok idő múlva mint most. – Ezt már egyre távolabbról hallottam, mert igyekezett az ablakhoz. A száma villogott rendületlenül.
A táskámba tettem, legalábbis ez az utolsó kép erről. Bankos táskám speciel nincsen, bár lehetne is akár, és mindjárt könnyebb lenne eligazodnom, de emlékeim szerint szürke szoknya volt rajtam rózsaszín felsővel, ehhez pedig a fekete kis táskámat csaptam a vállamra, a fekete szandál miatt. Kitapogattam a szekrény fakjából hátulról a táskát, és ahogy kinyitottam, ott mosolygott a névjegy felém.
Micsoda memória! Akár vetélkedőben is részt vehetnék, aztán elvinném a főnyereményt, és … és, no majd Attilának megmondom, értesítsen ha ilyesmi felhívást olvas, hogy memória játékban önbizalommal teli versenyzőket keresnek. Azonnal dobjon felém egy jelentkezési lapot. Megugrom, az itthon maradás esélyét.
Minden infó a kezemben, akár tárcsázhatnám is a számot, hogy foglaljak. Ami visszatart egyelőre, az az, hogy mivel utazzunk. Repülővel, vagy autóval? Mivel erre még nem jártam autóval, csábít, mert látni szeretnék új tájakat, épületeket, országokat. Körülbelül 1200 km, megpihenni egy hotelben éjszakára semmit nem számít. Előbb indulnánk , és úgy nem lenne annyira kimerítő. Egyébként vezethetnénk felváltva is, bár én ilyenkor jobban szeretek elnyújtózni az anyósülésen, és értelmes óvódás módjára, tátott szájjal érdeklődve meredni a tájra.
Ezzel akkor várok még holnapig, és Attilával megbeszélem a járgányt. Tudom, majd csodálkozva fogja mondani, mi szállt meg? Hiszen már egyszer kategorikusan kijelentettem, hogy a felhők között jól érzem magam, a madár gyomrában, akkor mi ez a felbuzdulás, most az autó iránt. Változik az ember véleménye, olykor-olykor. – bólogatok helyeslően magamnak.
Nessebar! Napospart! Tenger, meleg, koktél, kaja, séta, pihenés, szeretkezés… Igazi VAKÁCIÓ! – Azon kapom magam, hogy hevesen ver a szíven, a torkom kiszáradt, mert arra felé kalandoznak gondolataim, amire régóta vágyom. A szerelmemmel egy csodálatosan ringatózó hetet fogok eltölteni, Bulgáriában.
4 hozzászólás
Kedvea Selanne!
Nem lehetett nem idézni,mikor kétszer átolvastam:
"Nessebar! Napospart! Tenger, meleg, koktél, kaja, séta, pihenés, szeretkezés… Igazi VAKÁCIÓ! – Azon kapom magam, hogy hevesen ver a szíven, a torkom kiszáradt, mert arra felé kalandoznak gondolataim, amire régóta vágyom. A szerelmemmel egy csodálatosan ringatózó hetet fogok eltölteni, Bulgáriában."
Csoda szép!
…és:
" Folytatni fogom természetesen
Vízesés II. sorozatként"
Olvasni fogom!
Szeretettel:sailor
Szia! Ez még az itt feltett epizódok folytatása. Le kell zárnom, ezt a nagy fejezetet most, éppen megérett rá, ugyanis nagyon nagyok a távolságok az írásban.
Amikor ezzel kész leszek, illetve már készen vagyok, csak fel kell rakosgatnom, akkor írom tovább a nagy II. fejezettel.
Azért nagy olvasottságra nem számítok, mert szerintem, feledésbe merült. Ami érthető.
Természetesen, ha van kedved, ugorj neki az elejétől, én örülök, hogyha bekapcsolódsz.
Köszönöm szépen, hogy jöttél.
Szeretettel:Selanne
Kedves Marietta!
Tyűha! Nem nagyon emlékszem már a regényed elejére, talán még a közepére sem, mert az elmúlt hat évben /mióta elkezdted a regényt/ már annyi mindent olvastam…
De Neszebár csodás, én Pomorjében nyaraltam egyszer régen a családommal, és átmentünk egy napra Neszebárba. Éppen a nappaliban a képet nézem, amit ott vettünk egy grafikustól, egy jellegzetes ottani utcarészletet ábrázol. Alatta meg egy fotó van a falon, amit ott készített a lányom rólunk.
Szóval a szívem csücske Neszebár, nagyon kíváncsi vagyok, hogy Te mit fogsz írni róla!!!
Judit
"Tyűha" Ezen aztán nevettem egyet. 🙂 Hát igen, nem csodálkozom, hogy szikrája sem maradt, hiszen olyan régen kezdtem.
Nem kapkodom el, az biztos. hehe
Nessebar!! Örülök, hogy jártál ott, hát nagyon szép. Fogok írni róla, illetve már meg van írva, csak pakolászom felfelé.
Szeretettel:Marietta