Sóhajt a rét, s a zöld ölel
messzeség hívó távolán,
s a visszhang messziről felel
vén hegy felmerengő ormán.
S hallom, amint hív a távol,
és nekem felzengve üzen.
Egy pásztorkürt sír valahol,
s szívem megnyugszik békésen.
És e béke most úgy hat át,
amint fényt vonz kék messzeség,
hallván a rét zöld sóhaját,
s int messziről a magas ég.
6 hozzászólás
Nagyon szép vers. A címe fogott meg (írtam magam is ilyen címmel verset, még időszámításunk előtt) 🙂 Nagyon tetszett, jó, hogy benyitottam.
Szeretettel,
Ida
Kedves Ida!
Köszönöm szépen értő olvasásod s annak értékét, hogy foglalkoztál írásommal!
Üdvözlettel köszönve látogatásodat! Zoli
Figyelemfelkeltő cím. Szép versed örömmel olvastam. Zsuzsa
Kedves Zsuzsa!
Köszönöm szépen értő olvasásod, s annak értékét s látogatásodat egyszerű művemnél!
Üdvözlettel köszönve értékelő szavaidat! Zoltán
Szia! Szép! J.Gy. után szabadon? Üdv: én
Kedves Bödön!
Nagyon köszönöm látogatásodat versemnél, örülvén annak hogy tetszett neked!
J. Gy. nagy költő volt, én tán költőcske sem! Csak szeretek írni.
Üdvözlettel köszönve fárodzásodat mit értem is teszel! Zoltán