Hogyan szólíthatlak?
Maradjunk annál, amit ez cím nyújt,
vagy szólítsalak benneteket úgy,
ahogyan a szívem lát?
Édesanyám és Édesapám!
Köszönöm nektek az Ég kékségét,
köszönöm az Anyaföld illatát.
Ha van otthon – létezik bizony –,
akkor számomra ti vagytok a haza,
ezzel felettes Énem is egyetért.
És mégis, akkor miért higgyek abban,
hogy nem kívánt ivadék vagyok,
gyermek, amelynek nemzésében
nem volt öröm, mámor,
csipetnyi, valódi bódulat?
Vagy csak úgy, egyszerűen
fogadjam el ezt a mesét,
kérdések nélkül,
főleg most, amikor már
csak egy bizonyos hit éltet?
Hm?
Vagy azt tegyen
– menjek az oroszlánnal –,
amit ő akar,
a bennem levő
bátor kiáltás,
aki világra bömbölt,
hogy csendesen
megismerjem Önmagam?
Menni kell,
nem azért van idő,
hogy megvárjon,
a térnek is jót tesz
a haladás.
Édesanyám, Édesapám!
Igen, igen, igen!
Végre erről is képes
vagyok írni.
Jó lenne
megszületni végre,
ínyemre való
nemes kezdetén.