Lágyan borulnak össze a kék egek,
az élet is csak lassacskán tévelyeg,
a felhők mind sértődve mennek el,
mert az álmom a sínek közt térdepel.
Monoton magány mélán élteti
az éveim, és a szívem tépi ki,
harmatcseppek árulnak zendülést,
a józan ész kelt kábultan feltűnést.
Fáradt szellő topog a vállamon,
üres kulacsból kortyol a szánalom,
homályos utcák tánca kelti fel
a nincstelent, hogy most már menni kell.
Ártatlan várnak rám a szép mesék,
láncra vert testem máját tépik szét,
az időtől agg időtlen képzelet
bennem már egy emlék része lett.
Lelkembe zárt száz lélek zokog,
az élet is csak lassacskán tántorog,
összeborult a múlt és a jelen,
és azt hazudták, hogy a jövő végtelen.
6 hozzászólás
Kérem hiába Ön nagyon jól ír!
"Lelkembe zárt száz lélek zokog,
az élet is csak lassacskán tántorog,
összeborult a múlt és a jelen,
és azt hazudták, hogy a jövő végtelen."
Most elképzeltem,ahogy fúj a szél…esti városi kép.
Sétálva ezen sorokat dadogja a lélek….hmmmm
Tiszteletem😊
Kedves csiszkovics!
Több írásodat átnéztem!
Ezt a mostanit tartom a legjobbnak!
Tetszett,ahogy kifejezted érzéseidet.
Különösen a befejezés
Ott összefoglalod elmélkedésed lényegét!
"Lelkembe zárt száz lélek zokog,
az élet is csak lassacskán tántorog,
összeborult a múlt és a jelen,
és azt hazudták, hogy a jövő végtelen"
Gratulálok!
Szép estét!
Üd:sailor
Igazán örvendek, ha tetszik. Köszönet, hogy megtiszteltek!
Kedves csiszkovics!
l
Azt gondolom, hogy akkor jó a vers, ha figyelem-felkeltően kezd, jó a közepe, és ehhez méltó a zárása is. Itt minden együtt van, a záró négy sor pedig igazi zárókő a vers boltozatán.
"Lelkembe zárt száz lélek zokog,
az élet is csak lassacskán tántorog,
összeborult a múlt és a jelen,
és azt hazudták, hogy a jövő végtelen."
Elismeréssel, és tisztelettel: pusztai
Köszönöm neked!
Költői! Jó vers. Üdv: ÁE.