TÖRÉSPONTOK
Harmadik napja tette…
Az ablak elé húzott egy régi széket, s mint egy gyermek a karfájára ült és kibámult az utcára. Szürke, megfáradt idő volt.
Kövér esőcseppek ültek az üvegre, lassan, lustán gördültek le, mintha kíváncsiskodnának a bentlakók életére.
A férfi fázott. Mosástól megkopott köntöst kapott magára. Alakja még vékonyabbnak tűnt. Nem volt férfias alkat, de a tekintetében volt valami, ami erőt sugárzott.
Hová jutottam? – gondolta. Várom a feleségemet és leskelődöm. Egy könyv címe jutott az eszébe – A rajtaütés… Soha nem olvasta, de évekkel azelőtt, amikor még gyakran járt könyvtárba, többször kézbe vette a kemény borítású tárgyat, és különös kíváncsiság kerítette hatalmába, de érzett valami taszítást is, ami megfékezte abban, hogy belelapozzon.
Már csak néhány perc és megáll a szürke autó… és akkor újabb rajtaütés. Persze még csak annak sem nevezhetném, nincs sem rajtütés, sem szembesítés. Ez csupán egy közönséges rajtakapás, mint amit öregasszonyok csinálnak, ha unatkoznak – merengett torz mosollyal az arcán.
Nem volt bosszús, csak fájdalmat érzett… kiolthatatlan, gyógyíthatatlan fájdalmat.
Kinyitotta az erkélyajtót és megszokott mozdulattal cigarettára gyújtott.
Hirtelen eszébe jutott a doktor arca, aki két hete közölte, hogy harmadik stádiumú tüdő tumora van.
Eljutottak hozzá a szavak, egyszerű villámcsapás szaggatott a szíve környélén, aztán belül csend lett. Vihar utáni csend, tengermorajlás.
Az orvos közelebb hajolt hozzá, mélyen a szemébe nézett és megkérdezte kér-e egy pohár vizet.
– Vizet? –kérdezett vissza értetlenül. Igen Doktor… talán igyunk az egészségemre! – ezt olyan könnyedén mondta, hogy mindketten nevetni kezdtek.
– Maga pozitív ember Zoltán – válaszolta az orvos, és egy pillanatra végigpásztázta tekintetével a férfi szikár arcát, mintha biztosítékot keresne a szavainak.–Maga meggyógyulhat. Szándékosan nem mondott többet, határozott és tömör akart lenni.
Zoltán érezte a másik ember küzdelmét, és nem nehezítette meg a dolgát.
– Rendben Doktor, legyünk pozitívak.
Nem tudta, mikor lesz megfelelő alkalom, hogy elmondja a feleségének. És egyébként is asszony, az utóbbi időben olyan feldobott volt, mint házasságuk legelején. A férfi természetesnek vette, az asszony könnyedségét, vidám kacarászásait. – Linácskám, édes kismadaram, röpködj, én szállok utánad – kedveskedett gyakran neki.
Az asszony még jobban kacagott, és a szoba megtelt pici csengők csilingelésével.
Három nappal ezelőtt teljesen véletlenül kapta rajta őket. Állt az ablak előtt és bámulta a haragosba változó égboltot, amikor megállt a ház előtt egy szürke autó.
Persze ebben még nem volt semmi különös, egyszerű középszerű jármű volt, amit középszerű emberek birtokolnak.
Az autó néhány percig állt a parkoló előtt, mintha csak telefonbeszélgetést bonyolítana a sofőr.
Majd kinyílt a vezető oldali ülés, és egy szürke, jó szabású öltönybeöltözött férfi szállt ki. Harmincas éveinek végén járhatott.
Zoltán még nem talált semmi meglepőt a történtekben, de valamiért nem tudta levenni a tekintetét az idegenről.
A férfinek olyan nyugodt, kiegyensúlyozott volt az arca, amit csak reklámokban látni. A haja a néhány őszülő tincstől kékes fényt kapott, de nem tűnt természetellenesnek.
Mozdulatai egészen fiatalosak voltak.
Zoltánban enyhe irigység motoszkált az energikus férfi láttán. Legszívesebben leengedte volna a redőnyt, hogy ne is lássa azt, amiből neki kevés van, de nem tette.
Egy kép jutott eszébe. Az emlék régi volt, de mint minden emlék, makacs volt, vissza-visszatérő, kikergethetetlen.
Nem tudta, miért, de halott apja arcát látta maga előtt. Talán azért bukkant fel a kép, mert akkor érezte magát ennyire tehetetlennek az akaratával szemben. Nem akarta látni azt, ami előtte volt, de percekig csak nézte a még meleg testet, ami olyannak tűnt, mintha csak békés álmok fogja lenne.
Gyermek volt még. Az odacsődült szomszédok sóhajtoztak, – szegénykém, szegény kisfiam- hangzott el többször a mondat. Többen magukhoz vonták, sajnálkozásukat csókkal bélyegezték. A szobában idegen, kellemetlen szag lett, és undorodott a simogatásoktól.
Odament az ágyhoz, ahol az apja feküdt és csak nézte a megpihent arcot. Csalódottságot, elhagyatottságot, dühöt érzett. Állt az ágy mellett s lassan forogni kezdett a szoba.
Az öltönyös férfi látványával szemben is ilyen tehetetlen volt, elvesztette akaratát. Nyugtalanság elkezdett ébredezni benne, megérzett valamit, abból, ami őt érintheti. Veszélyt érzett… megmoccantak ösztönei.
És most, ahogy ült a széken és várta az érkezést, újra ez a ragacsos, undorító érzés kerítette hatalmába
Várta Linát, a tavaszi színekben pompázó, megújult asszonyt.
Végre kiszállt az autóból ő is. Könnyednek, de erősnek látszott. Olyan lett, mint a március virágai – gondolta Zoltán.
A fiatal férfi hirtelen magához húzta az asszonyt és mohón csókolni kezdte.
Zoltán nyelni akart, de éles fájdalom lüktetett mellkasa mögött, és összegörnyedt a széken.
Még hallotta a kacagást, pici csengők újra csilingeltek, aztán csak arra eszmélt, hogy az asszony ül mellette, és borogatja a homlokát.
A nő arcáról eltűnt az előző fény, és a helyére ború költözött. Most neki támadtak fel ösztönei.
Nem tudta mit tegyen. Egy ideig csak kapkodta a levegőt, mintha ő lett volna rosszul.
A férfi megsajnálta. Ilyen közelről, milyen régen láttam az arcát – állapította meg.
– Csak olvasgattam, aztán valami nyomást éreztem… biztos csak a vérnyomásom – mentegetőzött.
Lina ránézett a szék mellett álló komódra, de nem volt rajta könyv, a földön sem volt.
Találkozott a tekintetük. A csend tágassá és hideggé tette a szobát.
Pici pontoknak érezték magukat. Megrémültek, s megfogták egymás kezét, de a jéghideg érintés azonnal szétválasztotta őket.
A pillanatok súlyos éveknek tűntek, és ők állatok lettek megrémisztett, magukat elárult állatok.
Meglapultak a csendben. Az egyikük gyengébb volt, mint a másik. Az asszony már nem reménykedett a menekülésben. A tekintete kezdett felengedni.
Nem akart beszélni, és nem várt dorgálást. Nem félelmet, hanem szégyent érzett. Vétkezett, amit tett tudta, hogy jóvátehetetlen.
A férfiben már nem volt küzdelem. Feküdt az ágyon nézte a nő lassan megnyugvó arcát.
Még midig fiatal… nekem semmit sem változott, egyszerűen szép- gondolta.
A múltjuk, mint valami közös csomag ott volt köztük, és már nem is tudták cipeljék-e tovább.
Egyszerre teher lett az, amit egykor az sajátjuknak éreztek. A szálak szétszakadtak, de eddig vonszolni akarták batyujukat.
Lina lehunyta szemhéját, pillái, mint lepkeszárnyak aprókat rezdültek. Összezárt életben, szabadságvágy – ötlött fel a férfiben.
Ezernyi gondolat tolongott benne és nem tudta hol kezdje.
Az asszony kinyitott a szemét, és simogatni kezdte Zoltán homlokát.
Tekintetük egybeforrt, benne volt az összes szó, érzés, ami kimondatlanul fetrengett abban a mocsokban, amit maguk után hagytak a lepergő hétköznapokban.
– Semmit sem tehettem ellene… nő hosszú szünetet tartott, mintha a mondatok egy lezárt sorompó előtt várakoznának. – Talán nem is én vagyok már.
Aztán mosolyogni kezdett, olyan lett, mint egy kislány, aki azt reméli, megbocsájtást nyer, mert megtalálta a megfelelő szavakat.
– Talán most még jobban szeretlek, mint valaha… a tetteink sokszor nem azt mutatják, amit érzünk, de te… te midig is ott vagy… még ha kettészakadok is.
Könnyezni kezdett, a fájdalom rárakódott az arcára. Sóhajtott és legszívesebben kifordította volna önmagát, hogy a férfi lássa, mit érez.
– Ez csak szerelem, ez csak láng, ellobban és vége. De te, én vagyok… te az otthonom vagy. – magyarázatot keresett, hogy végre megbocsájtson önmagának. És nem lepte meg a csend ami, ott lapult köztük, mint valami bíró, hogy kimondja az ítéletet.
Az este benyomult a szobába, és igyekezett betakarni mindent. A férfi felállt, egy pillanatra megszédült, aztán összeszedte magát, és kinyitotta az erkélyajtót.
– Milyen hűvös van mostanában – mondta, majd letörölt egy esőcseppet az üvegről és nedves ujjait köntöséhez dörzsölte.
– Ha arra gondolok, te az én kismadaram vagy, miért is tartanálak kalitkában?
Lassan az asszony felé fordult, úgy nézett rá, mintha utoljára látná, és be akarná pólyálni az emlékei közé a kedves arcot.
-Linácskám, édes kismadaram repülj csak…
6 hozzászólás
Megható. Szép a vége. Kicsit hihetetlen.
gyönyörű…..
nagyon sok minden van benne.
szerkezetileg is kész, tartalmailag is. gratulálok!
Kedves Tímea,
jó ez az írás. Itt-ott egy kicsit ugrálsz a történetben, lehet nem is volna szükség arra a részre, az apja halálával kapcsolatban. Így nekem olyan érzésem volt, mintha egy regényrészletet olvastam volna, és nem mintha egy önálló életet élni akaró írást.
Rögtön kíváncsi lettem az előzményekre és a folytatásra is.
Kedves Tímea,
szép, megható történetet írtál, méghozzá nagyon jól. Tetszenek a hasonlataid, a mondataid és az egész novella hangulat. Gratulálok!
Sanyi
Köszönöm kedves Sándor!
Szia !
Nincs nemesebb dolog, mint önzetlenül lemondani Kedvesünkről (szerelmünkről), hogy boldog lehessen, akár más oldalán tapasztalja meg azt az érzést, amit mi érzünk iránta …
Üdv.: Patyolat