Mióta tudomást szereztem az időről,meg keseredve élek.
Leirok minden napot-hónapot,év nélkül,ész nélkül.
Tudok-e még irni?
Az üres lélek a gondolatok temetője:
Iratlan verseim mondataim gondolataim
üres lelkem sirgödrében nyugszanak,kilóméter mélyen.
Sár,beton,sziklakőzet rejtekén-hányadék.
A szögköpködő villámevő kritika csak erjeszti,
serkenti gondolatainkat.
Meg érinthetjük az eget akár,repülhetünk,
messzi tájakon szárnyalhatunk bár,
miközben dohos otthonunk rejtett,pókhálós zugában
bal kezünket magunk alá gyűrve,a papiron szamár fület ejtve,
tintát pazarolva mérgezzük e oldalnyi fehérséget.
Mi-mellet veregetve-,műveljük az emberiséget
virusként fertőzzük meg eszméidet.
1 hozzászólás
Üdvözöllek-
az irás és a kövek azok maradnak ,fehéren a fekete
tényleg az irás mérgezi az embereket,mindkét iránybann.
Gratula a vershez..