Nem süt a nap, kialusznak a fények
Lelkemre sötétség borul és félek
Ha nem ragyognak már a csillagok
Rázd a vállam! Mert a semmi ködén át
Újra eljönnek s durván félre löknek
A múlt árnyai… és arcomon könnyek
Csorognak lassan… húzva mély barázdát.
Szólj hangosan vagy suttogd a fülembe,
Hogy velem leszel és foghatom kezed
S itt maradsz végleg, most és mindörökre.
S ha majd mint imát suttogom neved
És rám hajolsz csak úgy, engem szeretve,
Álmom szép lesz…s nem kell ébresztened.
3 hozzászólás
Nagyon szépen megírtad, szomorú szonetted…
Örülök, hogy feltetted…
Egyet értek Évával, szomorú és szép.
A verseidtől pontosan olyan hangulatba kerülök, mint amikor Tóth Árpádot olvasok. Ugyanaz a szomorkás hangulat, amit mégis megédesítenek az egymásba könnydén forduló rímek, amik nálad olyan jól sikerülnek, hogy a szavak már-már szinte összeolvadnak. A napvilag.net-en Ormi mellett nagy kedvenvem vagy. Szóval amíg egy kicsi erő is van benned, ne hagyd abba az írást!