Örökkön vágytam remélni mit
szív remélhet szándéka szerint,
miben bízhat rendületlen
vágyain az ember sejtésén
a néma akaratnak. S örökkön
vágytam értelmet lelni szépségén
a létnek, s szomján a bennem
nyugvó éledő reménynek. S mikor
vágyaim dallá értek bennem tűzén
a megfagyott jelennek, akkor
hívtam én örökkön oly nagyon
a régvágyott jövendőt, húrján
a reménynek, s búján az örömnek.
S oly kedvessé lett nekem minden
rejtett remény rendületlen néma
akarása, mit örökkön hívtam mire
örökkön vágytam, mikor csendek
hallgatása bolyongott bennem.
Gyönyörű vagy te élet, oly gyönyörű
létezni benned, ha látom egeid
beszédes türkizét csendre int
a távolba merengő végtelen
meredély. Bár lenne szavam
leírni téged ábrándjaim kelő
reményében, mikor a titkoknak
rejlő fénye tárul akkor én
szótlanná válok e nagy világ ölén!
Mert szólni itt a titkokról csak
Annak van joga, kinek e mindenség
az egész birtoka!