Vásott árnyakon úszik aléltan az éjjeli pára
Fenn lebegek velük ott: súlytalanul repülök,
Lám ott távol a nagy csuda szép bizonyosság
Foszladozik: lebegek; porladozik: repülök…
………………………………………………………
Zárul a szemhéj: zúdul a fájdalom, álmaim úsznak.
Bő koponyámban a hű, isteni drága nedű
Most zuhog át a világ szakadatlan zokogásán,
El nem hallgat a bűn, jajgat a múlt keserűn.
7 hozzászólás
Nagyon szép disztichonok! 🙂 Imádom az időmértékes verseket.
A vers nagyon tetszett, de kítűnik szakmabéli hiányosságom: nem állt ritmusra az agyam 🙂
Hanga
Nagyon nem rajongok,az ütemes,ritmikus,merevre szerkesztett versek után,de
ez mégis megragadott.Igaz többször elolvastam,igyekezve mindi valahol
megtörni,felszabadítani a ritmust.
Üdv!
Nekem is nagyon tetszett, élveztem a ritmust benne, s olyan kedves kis eleganciával építetted fel, hogy élményt adtál:) Gratulálok!:)
Nagy élvezetet okozott elolvasni
Köszönöm, hogy olvashattam.
Szépek ezek a disztichonok, bár távol áll tőlem a műfaj mégis tetszett.
Ági