Pattogtam. Rúgtak, és fejjel adtak tovább,
s mikor menekültem, bedobás várt reám.
Próbáltam megfejteni játékom okát,
miért passzol le engem mindegyik leány.
Bajnokcsapatok, vagy csak amatőr kezdők,
passzolni mindegyik hamarabb megtanult.
Volt köztük, aki az ég tetejére lőtt,
játékos lelkem mégis újra visszahullt.
Kapufán csattanni igazi fájdalom,
hálóban pihenni mennyei boldogság,
és most végre itt állok a gólvonalon,
innen nem lőni gólt oktalan bolondság.
Talán beljebb vinne ábrándos sóhajom…
Csak egy kicsit bökj meg, erre vágyom nagyon.
8 hozzászólás
Hajrá!
Szeretem a focit, szeretem a verseket is 🙂 a kettő egyben padig még jobb 🙂
Hajrá landoljon az a "labda" ott ahol szeretnéd 🙂
Persze félretéve a viccet, versed mégis elgondolkodtató, a kivitelezés padig ötletes!
Nekem bejött, mint meccsen a gól az ellenfél hálójában! 🙂
szeretettel-panka
Köszönöm, Panka! :))
Csaba, nagyon "ötletes" ez a megszemélyesítés.
(A gól rúgás az ritka dolog, nem véletlenül olyan különleges öröm….)
Kösz, szusi!
Kedves Csaba!
Ez a labda-szerelem analógia nagyon ötletes. Kívánom, hogy túljuss a gólvonalon!
A.
Köszönöm, Andrea! Van némi labdakezelés, de szerintem passzolás lesz, sajnos. 🙁
Kedves Csaba!
Sajnos, én nem értek a focihoz, ezért nem tudom, milyen lehet a gólvonalon állni.
A szonetted viszont jól sikerült.
Gratulálok: Kata
Köszönöm, Kata!