Elvegyültem benne,
úszok… lebegek…
beleolvadok.
Homály lettem,
nem tudom ki vagyok.
Mindaz mi bennem volt,
megszédít, kavarog.
Áttetsző lettem,
fényt szórok és fényt kapok.
Nézzetek belém!
Szétfoszlott álmokat mutatok.
Virágporban fürdő
pillangó lettem.
Csak játszani jöttem,
és többet nem vagyok.
Hűvös barlang lettem,
csendre csallak,
mélyen hallgatok.
Ismerlek ezer éve…
beléd láthatok.
Mennydörgés lettem,
véresen csattanok.
Komor köntösömben
az égboltot szaggatom.
Szeptember lettem,
sercegő levelek
között jajgatok.
Előre nyúlnék,
ködben matatok.
Háború lettem,
csatákat nyertem,
mégis elvesztettem,
gyászt adok.
Temető lettem,
testeket fogadok.
Sírhantok mellett,
szilánkba tört lelkeket
siratok.
Fűzfa lettem,
szelíd, alázatos…
Elrejtelek, érintgetlek,
árnyékot adok.
Ember lettem,
megfejthetetlen…
ráncokban szépülő,
vétkekbe tévedő
megismételhetetlen…
7 hozzászólás
Ez szép, Tímea, jó az építkezése is, tetszett.
aLéb
Köszönöm!
Ez remek, Tímea. Az utolsó versszak a csúcs. Egyszerűen gyönyörű.
az utolsó versszakod: földi (itt)létünk ars poeticája. eszméletlenül csodás!
Nagyon szép vers! Gratulálok!:)
Tényleg nagyon szép vers 🙂 sőt…
Remek vers! Gratulálok hozzá! 🙂