Tíz éve már hogy ismertem,
egész idő alatt szerettem.
Neki, elmondani sosem mertem,
utána, némán epekedtem.
Ő felé, csak a végén közeledtem,
egy – két szerelmes versemmel.
Csak pár levéllel és nem tettel,
vele szemben, azt nem mertem.
Illetve egyszer megtettem,
egy étterembe elvittem,
még táncolni is felkértem,
s, a derekát átöleltem.
Minden rezdülését éreztem,
az illatát belélegeztem,
ám, ez túl sok volt hirtelen,
s, az eszemet elvesztettem.
Vele, az utcára kikeveredtem,
ott újra a karjaim közé öleltem,
az ellenállását leszereltem,
simogató kezeimmel.
Az egész testét felfedeztem?
Már csak a száját nem érintettem.
Ám, megcsókolni mégsem mertem,
ettől sajnos megrettentem.
Egy pillanatra meg merevedtem,
s, ezzel őt elvesztettem.
A következő másodpercben,
ismét, a jégkirálynő állt előttem.
Kezeimmel már nem érinthettem,
még haza sem kísérhettem,
sokáig nem kerestem,
azért, mert nem tehettem.
Míg erejét visszanyerte,
a szívét megkeményítette,
nyersességét velem szemben,
újra tökélyre fejlesztette.