Mikor a világom már romokban,
és fejem az érdes homokban,
örző tekinteted néz le rám,
millió könnyed hullajtod némán,
a hideg cseppektől múlik a fájdalom,
ez régóta kellett már nagyon,
reám vigyáz most ez a lágy zápor,
de ne legyen senki sem olyan bátor,
hogy bárhogy is bánt engemet,
mert akkor az ég is megremeg,
vihart korbácsolsz a záporból,
igy vigyázol rám a távolból,
én is hullajtok érted könnyet,
az én világom így kicsit könnyebb,
eggyesülnek a sürü cseppek,
elválaszthatatlanul tovább esnek.
2 hozzászólás
Milyen szép kötelék. Nagyon tetszik, ahogy először a vigaszt hozza, aztán megvéd, végül veled sír. Szépen végigvitted.
Szeretettel Era
Szia!
Szomorú és szép kötelék.Kellenek néha a könnyek, mert így sokszor könnyebb.
Megható vers.Gratulálok!
Üdv:Ági