Adjuk fel az álmot,
Hogy valaha is volt értelme?
Elképzelni akár,
Hogy miben higgyünk!
Fantaziálni, tervezgetni.
Telis tele
erőt adó vággyal.
Örömöket adni,
Kapni!
Mind ezt,
Mosollyal teli szájjal!
Nem ám csak kárálni.
Meg sorolni a hibákat.
Azt hogy mi minden miatt nincs.
Vagy nem is lehet úgy!
Meg állítja,
Hogy ő tudja ám!
Mi miatt is van ez így!
Meg hogy állítólag,
Mondta ezt neki!
Tudod a másik.
Aztán állítják még páran.
Legalább is ők egymásnak.
Kivétel nélkül.
Egytől egyik!
Hogy szerintük,
Csak is az az igaz.
Nem tudom én.
Minek van ez?
Vagy miért?
Talán frusztráltak vagy félnek?
Mi okozhatja mind ezt?
Hogy eldobják maguktól azt,
Mi szerint nem vagyok én
Bárki!
Azon tűnődöm.
Mi adja majd
Gerincét?
De csak ekkor vettem észre,
Én,
Hogy ez az egész,
Durván rosszul is áll neki!
Megértem őt.
Meg is lehet.
Talán még sokszor,
Egyet is!
Bár tök fölöslegesen.
Ösztön csak az egész!
Motorikus cselekedet.
Mind az amit tesz,
Vagy tehet!
És ekkor Ding!
Mintha eljött volna az idő,
Amit annyira várt már!
Bele kezd hát újra.
S folytatja monológját!
Mondja is ám!
Mondja.
Ömlik a szájából,
Az okosság!
Mint aki Bele sem gondol,
Hogy aztán mit is tesz majd mibe!?
Így aztán gondolkodni is,
Minek?
De ez a feltevés,
Maradjon meg nekem!
Miért is kellene?
Gondolkodnia neki.
Látván őket.
Még egymást sem,
tisztelik.
Hiszen egyszerre mind!
Csak a másikhoz beszél.
Egymás szavát nem érteni!
Így képtelenség,
Bármire figyelni is!
Ezért van az
És hogy ez mindig!
Hogy sablon válaszokkal illet!
Uhhh az szar!
Nem mondod?
Jah azt vágom én is.
Na ne már?
Tényleg?
Majd aztán úgy tesz gyorsan.
Mint aki,
Már választ is kapott.
Vagy akár
Csak tett volna érte.
Jutalmazván magát,
Fojtatná. Fárasztó!
Álmokfutó monológját!
De nem!
Inkább letámad.
Hirtelen ezt!
Nem is értem.
Állítólag mert
Elfelejtette hol is tartott!
Jönnek a vádak.
Ismét sorra-sorra!
Hogy neked.
Miért kellett félbe szakítanod?
Ő minden!
Bűnét és hibáját.
Elismerni vagy részben belátni.
Ugyan hagyd már!
Nem látod,
Hogy ő nem képes?
Amit tud.
Hogy mindig mindenért.
Mást hibáztasson!
Van olyan is,
Hogy csak egyszerűen.
Félre tereli a témát.
Ezzel leplezvén
Saját kis szarát.
Mit sunyi kis élete kreált.
Jellemtelen!
Az ilyen ember.
De ne felejtsük ám el!
Azokat a nemeseket.
Makulátlan hírrel!
Akik azt hiszik magukról.
Hogy nem is,
Olyan egyszerűek.
Pedig aztán,
Pont ugyan olyanok!
Némileg kifinomultabb.
A módszer.
Hozzá tesznek!
Ezzel adják elő.
Hogy ők nem mások.
Mint sem csupán,
Csak áldozatok!
El is várják tőled,
Hogy sajnáld őket.
Szegény pára,
Miért bántjátok?
Ki itt ezért a felelős?
Mondom is én ekkor nyomban,
Hogy ő!
De a látszat becsapta őket.
Ezért ilyenkor,
továbbra is. Csak téged vesznek elő!