A csizmám cuppog, tépné a sár: szívélyes fojtása hörögve húz.
Maradj, ha mondom! Hurkod repülve borul,
a párás freccsenés köpve nyúlik értem sziszegve,
karanténban elhullottak közt botolva sodor a szél.
Elkéstél!
Lehántják kínnal gyűjtögetett vékony zsíromat.
Alja az alsóknak szűkölhetsz! – vacogva, féregként lapítva flasztergödörbe űz.
Húsz évnek álmai vesznek. Prométheusz ikreként irtózattal nyugszom,
sós levek mocskában eszmélve kapkodok.
A ruhám! A szép ruhám kell! T'án leplezi kínomat.
3 hozzászólás
Májusfa, beszélgettünk erről a versről a belső cseten, ezért is írok. Bevallom, nekem ez TÚL abszurd, nem is igen áll rá az agyam. Viszont….az utolsó sor az nagyon elgondolkodtató. Mi mindennel vagyunk képesek leplezni a kínt? Jó, hogy feltetted, ezen most elfilozofálgatok.
Kedves Szusi!
Nem egy szokványos vers az igaz. … hogy vers-e, abban sem vagyok egészen biztos, de az, hogy így jegyeztem le, nem véletlen. Ez talán a legmegfelelőbb forma. Egy visszatérő kellemetlen álom lenyomata amit "szépszavakkal" nem tudtam volna kibontani.
Örülök, a kíváncsiságodnak:)
Üdvözöllek: Károly
A kíváncsiság a megtapasztalás legegyszerűbb formája, és minden amit megtapasztalunk a javunkra válik, még akkor is, ha az ellenkezőjét hisszük.